De wondere wereld van het niet-weten

In de eerste sessie van de mindfulnesstraining deel ik iets uit om het te exploreren met al onze zintuigen.

Ik ga hier niet verklappen wat. 😉

Tijdens die oefening proberen we het “weten wat het is” aan de kant te schuiven, en ruimte te maken voor de pure verkenning.

Het is steeds opmerkelijk hoeveel nieuwe dingen er aan dit zo gekende voorwerpje worden ontdekt.

“Waarom zet je de temperatuur van de oven niet wat hoger?”

“Om het langzaam te laten garen, anders is het vanbinnen nog niet goed.”

“Nee hoor, dat is niet nodig, het lukt zo ook.” En ik draai de knop hoger.

Over maakbaarheid en de grenzen ervan

Ik ontmoet vaak mensen die introvert zijn, en vinden dat dat niet oké is.

Leven zonder GPS

Over-leven in een haastcultuur

“Never hurry, unless there is an emergency.“

Wat laat jij zien van jezelf?

Vanochtend had ik een sessie met iemand.

De laatste tijd heeft ze het extreem druk op haar werk en voelt ze zich vaak kwetsbaar en huilerig. Dat durft ze moeilijk te laten zien aan anderen. Bang dat ze hen ermee belast. Dat ze zullen oordelen ook.

Over vervelende gevoelens en hoe (niet) met ze om te gaan

Het is een vreemde paradox: Dat wat je écht accepteert, verandert.

~ Carl Rogers

Vorige week ging ik op mindfulness-retraite in Nederland.

Dan mediteer je van ’s ochtends tot ’s avonds, afwisselend zittend en wandelend, in groep onder begeleiding van een leraar. Je praat niet met elkaar. De smartphones blijven uit. Je doet niets wat voor afleiding zorgt.

(Oké, ik speelde een beetje vals, want ik las voor het slapengaan een half uurtje in mijn roman.) 😉

We waren op de terugweg naar huis.  Na 2 weken kamperen in Frankrijk.

Ik zat naast mijn vriend die reed. Keek uit het raam.

Voelde me een beetje onrustig.

Ik wilde helemaal niet terug naar huis. Ik wilde daar niet zitten, rijdend door een landschap dat steeds platter werd en minder groen.

Afgelopen paasvakantie sloot ik alweer een mooie reeks mindfulness af met een fijne groep mensen. Eén van de deelnemers vertelde dat hij dankzij mindfulness de stilte en het niets-doen meer kan waarderen. Hij wordt er niet meer zo onrustig van.

Wat fijn zeg. Daar word ik echt blij van.

Want niet goed tegen stilte kunnen, tegen niets-doen, veroordeelt je tot het constant opvullen van je tijd, constant zoeken naar afleiding.