Lessen voor een leven zonder strijd

De auto voert ons langs kronkelige wegen steeds dieper de bergen van Corsica in. Eindeloze bossen, besneeuwde toppen, achter elke bocht weer een verrassend uitzicht.

We herademen.

Hier hadden we zin in!

Na wekenlang aan de kust te hebben doorgebracht, geven de bergen toch weer een totaal ander gevoel.

De volgende dag trekken we enthousiast onze bergschoenen aan en beginnen we gezwind aan onze eerste tocht.

Helaas eindigt die eerste wandeling van een gehoopte reeks van vele in mineur: een oude blessure steekt de kop op. Ik heb te enthousiast te veel kilometers willen doen.

Ai.

Ik weet: hier ga ik van moeten recupereren.

Balen.

Daar zit ik dan, midden in de bergen, op een camping met enkel fervente wandelaars om me heen.

Vast.

Verplichte rust. Ik ga nergens heen.

Al een hele week niet.

Bijna iedereen die ooit iets bij mij volgde, kent het concept “single trouble – double trouble”.

Single trouble is het ongemak dat iedereen regelmatig ten deel valt.

Er is geen ontkomen aan: De trein heeft vertraging. Je loopt een promotie mis. Je kind is ziek. Of je hebt een blessure. 🙂

Double trouble is het lijden dat je daar vervolgens zelf nog aan toevoegt.

Daar zijn we heel goed in. En meestal gebeurt het volledig onbewust.

Mijn double trouble nam deze week verschillende gedaantes aan:

“Had ik mijn kine-oefeningen maar gedaan!” x 100

“En net nu we eindelijk terug in de bergen zijn!” x 100

“Die andere mensen kunnen allemaal wel gaan wandelen, en ik niet.” x 100

“Al die prachtige routes die we nu niet kunnen doen. Wat een zonde!” x 100

“Wanneer gaat dit over zijn?!” x 100

Trouble verzekerd! 😉

Ik voelde het zo verkrampen in mezelf.

Boosheid. Angst. Schuldgevoel.

Verzet.

Lijden = pijn x weerstand

Gelukkig kon ik die goeie ouwe double trouble telkens weer bij de lurven grijpen.

Het haalt namelijk geen zier uit.

Oh ja, het is balen.

Het maakt me soms verdrietig. En ik verveel me soms. En ik ben soms ongerust.

Die gevoelens flakkeren regelmatig op.

Maar ik ben ook op een prachtige plek!

Er is groen overal. Ik kijk uit op een schitterende berg. De vogels fluiten. De hommels zoemen. De kersen zijn rijp. Er is zon. Er is schaduw.

Als ik loslaat wat ik had verwacht.

Loslaat wat had kunnen zijn.

Als ik loslaat wat anderen doen.

Loslaat wat je hier zogezegd hoort te doen.

Als ik voor even zelfs vergeet dat je hier überhaupt kunt wandelen.

Dan is er, voor die tijd, geen vuiltje aan de lucht.

Dan zit ik gewoon op een prachtige plek.

Met alle tijd van de wereld.

Te genieten van de natuur.

Wat een heerlijke plek om een blessure te hebben. 🙂

En laat het dan nu maar weer over zijn. 😉