De ruimte tussen de koekjes

Hét recept tegen haast en stress

Sinds we terug zijn van onze lange reis denk ik regelmatig terug aan Joël.

Joël runt een ezelboerderij in Corsica, maar hij is ook paardentandarts en hoefsmid en rijdt hiervoor het hele eiland rond. In mei deden we een week vrijwilligerswerk bij hem.

Joël is een harde werker. Dat kan je je misschien wel voorstellen. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat is hij in de weer. Bijna nooit neemt hij vakantie.

En toch was hij de rust zelve. Hij maande ons aan de dingen op ons gemak te doen.

“On a du temps.”

Dat was zo ongeveer zijn meest uitgesproken zin die week.

Wat een kunst!

Hij werkte veel meer uren dan de meesten van ons, maar hij was nooit gehaast.

Hij ging van taak naar taak, en nam daarvoor zijn tijd. Het leek alsof hij niet bezig was met wat er nóg allemaal op zijn to do-lijst stond. Hij deed wat hij deed op het moment dat hij het deed.

Ik vind dat knap.

Als ik zoveel te doen zou hebben als hij, dan zou ik de hele dag rushen.

Waarom eigenlijk?

Ook Thich Nhat Hanh, de bekende Vietnamese zenboeddhist zei het steeds opnieuw:

“Never hurry, unless you’re in an emergency.”

En zo vaak bevinden we ons niet in een noodsituatie.

Een volle to do-lijst kan je moeilijk een noodgeval noemen.

Gelukkig maar. 🙂

Joël probeerde zijn werk niet in een 9-to-5-rooster te proppen.

’s Middags nam hij ruim een uur middagpauze.

Een collega van mij woont in Brussel, maar werkt in Gent als psycholoog.

Hij vertelde me eens dat het hem niet stoort ’s ochtends ruimschoots te vroeg een trein te nemen naar Gent. Hij wandelt gewoon naar het station en ziet welke trein er als eerste binnenrijdt. Vaak is hij dan een uur te vroeg. Dat maakt hem niet uit.

Hij neemt zijn tijd.

Hoe vaak proberen we onze levens in een tot de minuut getimed rooster te proppen?

Hoe vaak hebben we daardoor een gehaast gevoel?

Ik besprak eerder in deze blog een boek van Bregje Hofstede.

Leven is als koekjes bakken, schrijft ze.

Elke ervaring, elke activiteit, elke afspraak is als een hoopje deeg dat je op de ovenschaal legt.

Als die hoopjes deeg te dicht bij elkaar liggen, dan mislukken je koekjes, want ze hebben ruimte nodig om nog wat uit te zetten.

Dat is ook zo met ervaringen. Als je geen tussenruimte laat, dan raken ze niet verwerkt. Alles loopt in elkaar over. En stress hoopt zich op in je systeem.

Chronische stress is zo ongezond!

Dat kan je beter niet negeren.

Je moet ruimte voorzien tussen de koekjes.

Bij mij uit stress zich in een verstoorde slaap.

En in een verlies aan betrokkenheid op wat ik doe.

En in kregeligheid, dat ook.

In onrust.

En in nog wel een paar dingen. 😉

Dus als ik dat merk, dan denk ik tegenwoordig terug aan Joël.

Dan zie ik hem weer voor me. Met zijn glimlach en zijn rust. En zijn tijd.

“On a du temps.”

En ik denk aan Bregje en haar koekjes.

Aan mijn collega uit Brussel.

Aan een oude Vietnamese monnik.

En aan mijn lievelingsgedicht:

Vertraag.

Vertraag.

Vertraag je stap.

Stap trager dan je hartslag vraagt.

Verlangzaam.

Verlangzaam.

Verlangzaam je verlangen.

En verdwijn met mate.

Neem niet de tijd.

En laat de tijd je nemen.

Laat.

Leonard Nolens

Joël en ik aan het werk op “La ferme aux ânes” in Corsica

6 gedachten over “De ruimte tussen de koekjes

  1. Katrijn

    Dankjewel om deze vaardigheid te delen in de vorm van jouw ervaring op reis, in ontmoetingen en een gedicht. Het komt binnen en wordt weer gevoed. Zwaai

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.