Op kousenvoeten vertelt mijn vriend me net als we in bed liggen over iets wat ik doe en wat hij niet zo fijn vindt.
Ik schrik. Dit had ik niet verwacht. Stoer kom ik in het verweer.
Maar hij gaat er niet op in. Kalm herhaalt hij zijn observaties en wat dat met hem doet.
Between stimulus and response there is a space.
In that space is our power to choose our response.
In our response lies our growth and our freedom.
Viktor Frankl
Als jij bent zoals de meeste mensen, dan voel je je waarschijnlijk soms machteloos tegenover dat 
wat je overkomt.
“Ik ben hier nog maar net en je hebt mijn humeur al volledig verpest. Waarom moet je toch altijd zo gestresseerd doen?!”
“Tuurlijk ben ik slechtgezind, ik ben net door een stortbui naar huis moeten fietsen!”
“Ik kan niet anders dan overuren maken, mijn baas komt telkens met nieuwe dossiers.”
Je piekert je suf omdat een bepaalde 
situatie je helemaal geen goed gevoel geeft.
Allerlei (vooral doem-) scenario’s passeren de revue. De situatie wordt eindeloos herhaald in je hoofd. Je voegt er nog wat boze en/of angstige gedachten aan toe. Het wordt een giftige cocktail.
Wat is geld voor jou?
Voor mij is het zekerheid.
Geld = Zekerheid, Zekerheid = Geld.
Dat antwoordde ik op de bovenstaande vraag die me gesteld werd tijdens een webinar over Geld en Bezieling voor coaches en therapeuten bij Liese Ghekiere en Anne-Marie Hamming.
Jarenlang – soms zelfs een leven lang – kunnen we dingen volhouden omdat we ervan uitgaan dat het op die manier moet.
Ik ben net terug van reis. Twee weken natuur, met tijd in overvloed rondrijden in onze huurauto, speciaal omwegen maken “omdat we die andere weg al kennen”, toeren uithalen om verlaten strandjes te bereiken, gesprekken aanknopen met onbekenden, elke dag zwemmen tussen de visjes…
Zeeën van tijd. Onze zintuigen wijdopen voor het nieuwe, het spontane, het onverwachte. Geen planning, er moet niets. De dagen rijgen zich aaneen, vloeien in elkaar over, vullen zich vanzelf met weinig of soms veel.
En dan waag je de sprong. Je beslist geen nieuwe job meer te zoeken omdat de tijd rijp is voor iets nieuws. Je wil doen wat je echt wil doen, en daar zelf over kunnen beslissen. Je wil daar al je aandacht op kunnen richten. Gedaan met concessies.
Dat was wat ik zeker wist, eind vorig jaar. En op 1 januari ging dit nieuwe hoofdstuk van mijn leven in. Ik popelde, vol verwachting en blij als een kind met deze grote speeltuin die voor me lag te blinken. Eindelijk zou ik doen waar ik al zo lang heimelijk van overtuigd was. En ik zou gedurende een jaar financieel ondersteund worden door de overheid. Niets kon de pret bederven.
Leef, zei je, leef en verbind.
Je zei, kies, kies en ga ervoor, je wint hoe dan ook.
Durf, heb lef, toon moed, geef en ontvang met open armen. Dat zei je allemaal.
Doe het gewoon, dat toonde je, doe waar je in gelooft.
En lach, dans, eet, bouw, vertrouw.
Wild, vol overgave, dapper en vol liefde, zo leefde je.
Je leefde het leven, verslond het, genoot van z’n geneugten.
Zo leefde je het leven, want daar hing het van af.
Geniet ervan, liet je nog weten. En toen ging je.
Je rimpelt na, lieve Marc, in elke cel van mijn ziel.
