Ooit (…in een ver, ver verleden…) toen ik 20 was, wilde ik alleen op reis. Ik besloot 14 dagen door Frankrijk te reizen op mijn eentje. Voor de invulling van de reis had ik geen plan. Na 2 dagen in Avignon ben ik op de TGV terug naar huis gestapt.

Ik vond het doodeng.

Op mijn eentje mijn dagen te moeten vullen, zonder iemand om op terug te vallen, zonder garanties dat het leuk zou worden, of dat ik gezelschap zou vinden.

Sommige vrienden van mij hebben met succes alleen gereisd. Ze hielden het tenminste vol. Ook zij werden, uiteraard, met moeilijke gevoelens geconfronteerd.

Maar ik had de moed niet.

Had ik graag door willen bijten, achteraf gezien? Ja, toch wel. Ik wilde het namelijk echt graag. En ik denk dat het me sterker had gemaakt als ik die angst overwonnen had.

Ik had de moed niet om het vol te houden.

Maar wel om het te proberen. 🙂

10 jaar later woonde ik in Amsterdam en besloot ik een punt te zetten achter mijn relatie met de man voor wie ik naar die stad was verhuisd.

Dat vroeg ongelooflijk veel moed van me.

(Daar schreef ik toen deze blogpost over.)

Kapitein zijn op je eigen schip vraagt moed. Het vraagt moed om te kiezen voor wat juist voelt, zeker als dat tegen je gewoonte of de normen uit je omgeving ingaat.

Eerlijkheid vraagt moed als eerlijk zijn betekent dat je de ander misschien teleur gaat stellen of boos zal maken.

Weggaan bij iemand vraagt moed als dat weggaan voor eenzaamheid en angst zou kunnen zorgen.

Bij iemand blijven vraagt moed als dat blijven betekent dat je je samen door moeilijke thema’s zal moeten worstelen.

Iets doen wat je nog nooit deed vraagt moed als dat doen een risico op mislukking en ongemak inhoudt.

Veranderen van werk vraagt moed als dat veranderen onzekerheid met zich meebrengt.

Bepaalde dingen onder ogen komen vraagt moed als dat zien betekent dat je er je verantwoordelijkheid voor moet nemen.

Maar soms is moed nodig om met jezelf door één deur te blijven kunnen.

Om naar je waarden te blijven leven.

Om geen spijt te krijgen.

Soms is moed nodig om te groeien.

Om verder te kunnen.

In “De kracht van kwetsbaarheid” citeert Brené Brown een passage uit een toespraak van Theodore Roosevelt in 1910:

Het is niet de criticus die telt; niet degene die ons erop wijst waarom de sterke man struikelt, of wat de man van de daad beter had kunnen doen.

De eer komt toe aan de man die daadwerkelijk in de arena staat, zijn gezicht besmeurd met stof, zweet en bloed; die zich kranig weert; die fouten maakt en keer op keer tekortschiet, omdat dat nu eenmaal onvermijdelijk is;

die desondanks toch probeert iets te bereiken; die groot enthousiasme en grote toewijding kent; die zich helemaal geeft voor de goede zaak;

die, als het meezit, uiteindelijk de triomf van een grootse verrichting proeft, en die, als het tegenzit en als hij faalt, in elk geval grote moed heeft getoond…

En weet je, wat mij toen in 2014 enorm geholpen heeft in de periode na mijn relatiebreuk is de steun die ik zocht en vond bij vrienden en familie.

Want moedige stappen hoeven we niet alleen te zetten.

Durven toegeven dat je het lastig hebt vraagt moed, en gééft moed om datgene te doen wat moed vraagt.

We staan met z’n allen in de arena.

Leven vraagt moed.

Kapitein zijn op je eigen schip vraagt moed.

Wat vraagt op dit moment moed van jou?

PS: Oh ja, op reis gaan voor een half jaar zonder duidelijk plan, vraagt ook wel wat moed. 😉