Over kiezen voor vrijheid en de hulp van vlinders hierbij

We kwamen terug van een wandeling en ik ging zitten in één van onze kampeerstoeltjes, in de schaduw van een boom. Koel drankje erbij, en mijn boek. Na een paar bladzijden merkte ik echter dat ik niet las omdat ik wílde lezen, maar vanuit een soort van onrust.

De onrust liet me naar mijn boek grijpen.

Het had evengoed mijn smartphone kunnen zijn.

Of één of ander klusje.

Of ze had zich kunnen uiten in een chagrijnige opmerking naar mijn vriend.

In dit geval liet de onrust me dus lezen.

Onrust is geen fijne motivator.

Het schenkt geen bevrediging in wat je aan het doen bent.

Dus ik besloot te doen waar ik, toevallig, net over aan het lezen was.

Ik besloot mijn boek dicht te klappen en mijn aandacht naar binnen te richten.

In dat boek (Het leven liefhebben door acceptatie) schrijft Tara Brach namelijk over “het heilige wachten”.

Onderbreken wat je aan het doen bent als je merkt dat je gedreven wordt door een onprettige emotie.

Doen wat je vanuit de automatische piloot net níet zou doen.

Stoppen. Onder ogen komen wat er in je leeft. En wachten.

Onrust is niet zo leuk om te voelen. Daar wil je liever van weg.

Dus ga je zomaar iets doen.

Zo ging ik zomaar zitten lezen.

Iets doen om iets te doen. Omdat je je onrustig voelt.

Maar dat versterkt de onrust natuurlijk alleen maar.

En voor je het weet ben je de slaaf van je eigen rusteloosheid.

Of van angst. Onzekerheid. Frustratie. Verveling. Verdriet. …

Ik kan het rijtje gerust nog wat langer maken.

Maar goed.

Ik besloot dus op dat moment eens geen gevangene te willen zijn van die automatische keten.

Ik klapte mijn boek dicht.

En ik wachtte.

Ik zat daar en voelde de onrust in mijn lijf.

Dat was niet zo aangenaam.

Het zat in mijn borst en in mijn buik. Ik voelde het woelen en draaien en wroeten.

Maar naar Tara haar advies erkende ik het gewoon.

Dit is onrust. Dat is oké.

Ik liet het gewoon bestaan.

De onrust veranderde langzaam in spanning.

De sensaties in mijn lichaam verhardden. Ik merkte een druk in mijn borst.

Ook dat was niet zo aangenaam.

Maar het was wel uit te houden.

Het was gewoon spanning. Spanning is oké. Iedereen ervaart wel eens spanning.

Ik bleef zitten zonder iets te doen. Ik wachtte.

En plots, landde er een vlinder op mijn arm.

Als een geschenk uit de hemel.

Die vlinder hielp me om gewoon te blijven zitten, wachten en niets te doen.

Ik keek naar haar prachtige kleuren en de tekening op haar vleugels, en ervaarde ondertussen de spanning in mijn lijf.

De spanning veranderde in verdriet.

Dat was verrassend. Ik merkte het aan een weeïg gevoel in mijn borststreek en wat tranerigheid achter mijn ogen.

Verdriet.

Ook verdriet is oké.

De vlinder bleef zitten.

En ik bleef wachten.

Langzaam ebde het verdriet ook weg.

En nu kwam er steeds meer rust in de plaats.

De rust verspreidde zich doorheen mijn bovenlichaam. Het voelde aan als lichtheid en ruimte.

De vlinder bleef zitten.

Ik bleef ook zitten.

Ik wachtte.

Toen begon mijn hart als het ware te huppelen.

Het werd vrolijk vanbinnen, en enthousiast.

Er kwam inspiratie op gang over het schrijven van een blogpost.

Het borrelde en huppelde. Het enthousiasme nam toe.

De vlinder vloog weg.

Ik stond op.

En nam mijn laptop.

Door de heilige kunst van het wachten ontwikkelen we het vermogen om onze ervaring onder ogen te zien en er niet langer voor op de vlucht te slaan. We gaan vertrouwen op onze natuurlijke intelligentie, op onze innerlijke wijsheid, en op ons vermogen ons open te stellen voor dat wat op onze weg komt.

Tara Brach