Hoe de verkeerde drijfveren onbewust je levensvreugde kunnen wegzuigen.

We houden ons wel eens bezig met dingen waar we geen energie uit halen. En toch doen we ermee door.

De afwas, ok, die moet gebeuren. En onze belastingbrief invullen ook.

Maar je keuze om de job te doen die je doet. Of om voorzitter te zijn van een vereniging. Of aan alpinisme te doen…

Dat zijn vrije keuzes. In principe.

Waarom blijven we soms voortdoen met dingen waar we ons niet langer gemotiveerd of zelfs opgebrand bij voelen?

“If you always do what you always did,
You will always get what you always got.”

(Albert Einstein)

Burn-out als een uitnodiging voor een nieuwe manier van leven en werken.

Een burn-out doormaken is niet om mee te lachen. Misschien ken ook jij wel iemand die het heeft meegemaakt, meemaakt, of ben jij zelf die persoon.

Mensen met een burn-out herkennen zichzelf niet meer. Ze hebben geen zin meer in waar ze altijd wel zin in hadden, hebben de energie niet om dingen aan te pakken, ze kunnen zich vaak moeilijk concentreren. Ze voelen zich zo hopeloos, hulpeloos of machteloos.

Ze raken zichzelf een stukje kwijt.

Een burn-out is een belangrijk signaal. Het is je systeem dat laat weten: Je hebt mij verwaarloosd. Je bent te ver gegaan in je best willen doen. Ik trek de stekker eruit.

Daarom is een burn-out ook een kans.

Een kans om jezelf meer dan ooit terug te vinden.

Ik was laatst op een filosofische uitwisselingsavond met psychiater en psychoanalyticus Dr. Rudi Vermote. De uitgangsvraag die gesteld werd was:

“Hoe kan je de ander ontmoeten?”

We zaten met een kleine 20 mensen in één van de gespreksruimtes van Saam, het “collectief voor lijf en geest” waar ik vanaf volgende week met mijn praktijk naartoe verhuis. Sommigen zaten op kussens op de grond tegen de muur, anderen zaten in een zeteltje of op een stoel.

Het werd een fijne en inspirerende avond. En het onderwerp blijft zich sindsdien regelmatig in mijn bewustzijn aandienen.

Stephen Covey, auteur van het interessante boek “De zeven eigenschappen voor succes in je leven” (de titel doet de diepgang van het boek geen eer aan vind ik), schrijft:

“Het is heel eenvoudig om jezelf te bedriegen door een drukbezet leven te leiden. Om keihard te werken om hoger op de maatschappelijke ladder te komen en dan te ontdekken dat hij tegen de verkeerde muur staat.”

Laatst kwam ik iemand tegen op straat die ik vorig jaar als cliënt zag in mijn praktijk. We bleven staan voor een praatje.

Met de jaarwisseling zette hij de moedige stap door de job die hij al zijn halve leven deed en waar hij veel geld mee verdiende, die hem veel zekerheid verschafte, maar hem toch ongelukkig maakte, los te laten.

Hij koos ervoor om zichzelf een hele tijd de ruimte te geven om te ontdekken wat hem dan wél trekt in het leven, wat voor hem werkelijk betekenisvol en zinvol is.

Ik vroeg hem: Hoe doe jij dat, ontdekken wat er voor jou écht toe doet?

Een aantal weken geleden keek ik naar een aflevering van “Where the wild men are”, waarin Ben Fogle op bezoek gaat bij Randi Skaug, een vrouw die in haar eentje op een klein eiland woont in het noorden van Noorwegen. Ze heeft het eilandje gekocht om er midden in de natuur te leven en ze ontvangt er ook gasten die van het buitenleven willen proeven.

Wat me zo raakte was dat ze vertelde dat ze tijdens een beklimming van de Mount Everest in 2004 een belangrijke les leerde van één van de sherpa’s.

“Wees gelukkig”, zei hij.

“Word wakker ’s morgens, rek je uit en glimlach zo breed mogelijk. Het is fijn om gelukkig te zijn. We hebben maar één leven en het duurt niet eens 100 jaar,” legde Randi uit.

“Kies voor geluk.”

Toen we vorige week vrijdag op de terugrit waren van onze vakantie in Slovenië stond plots de temperatuur van de auto in het rood. Na uren wachten op de takeldienst kwam het verdict: de auto zou pas na het weekend hersteld kunnen worden.

Afgelopen weekend herinnerde een vriendin me aan een gedicht dat ik enkele jaren geleden aan de muur in mijn slaapkamer had hangen, en dat op dit moment opnieuw zeer toepasselijk bleek.

Het is een fragment uit een gedicht van Rainer Maria Rilke:

Heb je iemand wel al eens horen zeggen “Ik zit in een gouden kooi”?

Een gouden kooi is iets wat je zekerheid biedt, voorspelbaarheid, veiligheid, en misschien ook nog andere voordelen, maar waarmee je je niet (langer) gelukkig voelt.

Je vindt het echter moeilijk om andere – meer onzekere – opties te overwegen, net omdat deze mooie blinkende kooi je die voordelen biedt.

Ik las net een interview met Marianne Power, een Engelse journaliste. Ze schreef een boek over wat je allemaal (niet) kunt leren van stapels zelfhulpboeken lezen.

Waarom lezen we een zelfhulpboek?

Of evengoed: Waarom schrijven we ons in voor een training of nemen we contact op met een coach of psychotherapeut?

Omdat we willen veranderen natuurlijk :-).