Nu alleen nog luisteren 😉

Op alles waar je mee te maken krijgt doorheen de dag, reageert het lichaam.

Het lichaam wil jou op die manier laten weten of het goed voelt in deze specifieke situatie, op deze plek, bij deze persoon, of niet.

De meeste mensen zijn het niet gewoon daarnaar te luisteren.

We zijn vooral geneigd onze acties te kiezen op basis van rationele besluiten.

Ik ben hier omdat dat van mij verwacht wordt.

Ik doe dit omdat ik het mij voorgenomen had.

Ik voer een gesprek met deze persoon omdat dat beleefd is.

Ik blijf hier, omdat de ander hier ook blijft.

Er is niets mis met mentale overwegingen.

Ze kunnen zeker geldig zijn, en soms zijn ze een goede motivator voor ons gedrag.

Maar wat als het lichaam er anders over “denkt”?

Krijgt het lichaam dan ook een stem?

Tijdens één van de adembenemend mooie autoritten tijdens onze lange reis, ik denk dat het in Toscane was, luisterden we naar een interview tussen Timothy Ferriss en Diana Chapman. Diana Chapman is een coach uit California die hoofdzakelijk werkt met leidinggevenden en hun teams.

Op een bepaald moment had ze het over “body intelligence”, een vorm van intelligentie die naast mentale en emotionele intelligentie volgens haar best meegenomen wordt in besluitvorming.

Het is eigenlijk heel eenvoudig.

Het lichaam reageert met “ja” of met “nee” op elke situatie waarin je terechtkomt.

Iemand belt je op: je lichaam reageert met “ja” of “nee”.

Je beantwoordt je mails: je lichaam reageert.

Je bent op een BBQ: je lichaam reageert.

Je stapt een ruimte binnen: je lichaam reageert.

Je kinderen maken ruzie: je lichaam reageert.

Iemand vraagt of je nog koffie wil: je lichaam reageert.

Je denkt aan een bepaalde taak op het werk: je lichaam reageert.

Dat betekent niet per sé dat je die “ja” of “nee” blindelings moet volgen. Maar wel dat je die informatie als waardevol kunt beschouwen, en mee kunt nemen in je besluit om al dan niet door te gaan.

Als we de antwoorden van ons lichaam op onze levenssituaties systematisch negeren, dan kunnen we wel eens heel erg afwijken van onze koers, of het met een burn-out of depressie bekopen.

Of gewoon heel vaak moe zijn, of chagrijnig, of het gevoel hebben geleefd te worden.

Diana deed een interessante en eenvoudige oefening met Timothy Ferriss, die ik meedeed in de auto terwijl ik ernaar luisterde (ik zat niet aan het stuur). 😉

Het is een oefening die helpt de taal van je lichaam te begrijpen. Want het lichaam zegt natuurlijk niet woordelijk “ja” en “nee”. 😉

Ik vond de oefening zo interessant en eenvoudig, dat ik besloot ze op te nemen in mijn vernieuwde (wat een sabbatical teweeg kan brengen!) traject “Word kapitein op je eigen schip”.

Hier kan je de oefening beluisteren

Kapitein zijn op je eigen schip betekent in eerste plaats durven onder ogen komen wat er in je leeft.

Om van daaruit wijze en zorgzame keuzes te maken.

Daartegenover staat leven op automatische piloot: doen wat je doet omdat je het nu eenmaal altijd zo doet.

Gewoon blijven doorgaan.

Zonder halt te houden.

Zonder te voelen.

Met je kop in het zand.

Toen ik tijdens de voorlaatste week van onze lange reis (begin juli) een week op zenretraite ging in Duitsland, deelde ik tijdens één van de uitwisselingsgesprekjes met de leraar dat ik thuis zo vaak weerstand voel om naar de meditatiegroep te gaan.

Ik dacht: nu steekt hij een preek af over zelfdiscipline. 😉

Maar nee!

Hij zei: Ik zou dat gevoel vertrouwen.

Dat gevoel vertrouwen?!

Hij zei: Neem het serieus. Onderzoek het. Misschien is je leven te vol om dit er ook nog bij te nemen. Misschien ben je te moe op die momenten. Misschien is dit niet de juiste groep voor jou. Misschien heb je een andere behoefte.

Met andere woorden: Luister maar,  naar wat je lichaam je te zeggen heeft.

Jeetje, ja. Dat deed me zo’n deugd, om dat te horen.

We moeten zoveel van onszelf!

En al die moetens, zijn met ons hoofd bepaald.

En als je lichaam dan “nee” zegt, wat dan?

Kan je dan even gaan zitten en luisteren naar die “nee”?

Sinds we terug thuis zijn, zegt mijn lichaam volmondig “ja” op de meditatiegroep en ben ik elke week geweest. 😉