Vanmiddag kwam ik langs een beekje. Twee eenden lagen te zonnen in de berm. Een paar anderen zwommen rustig wat rond in het water. Lijkt het op een bepaalde manier niet heerlijk, hun bestaan?

Die gedachte overvalt me wel vaker als ik dieren zie.

Stel je voor: een eend die zich zorgen maakt over de glans van zijn verenkleed. Wat zullen de andere eenden wel niet denken?! Of een hond die zich wanhopig afvraagt of zijn baasje wel eeuwig van hem zal blijven houden. Een koe die vindt dat hij beter iets zou gaan ondernemen in plaats van zo lui de hele dag te staan herkauwen. Of een kikker met stress omwille van de reigers die altijd maar op de uitkijk staan langs het water.

Ons brein is heel sterk ontwikkeld, dat weten we. Een stuk verfijnder dan dat van dieren (zelfs apen komen amper in de buurt), en dat onderscheidt ons ook van hen. Zij kunnen in de verste verte niet wat wij kunnen. Ze proberen hun omgeving niet te controleren, en dat maakt hun bestaan eigenlijk heel eenvoudig. Ze staan op een natuurlijke manier veel dichter bij de essentie van het leven dan wij. Ze maken er op elk moment deel van uit en laten zich zonder weerstand te bieden meedrijven met de onvoorspelbare stroom.

Het zet me aan het denken (dat kan dan gelukkig ook): Is het wel handig ons brein zo’n geprivilegieerde status te geven in ons mens-zijn? Heeft het zijn grens van het functionele niet al ver overschreden? En kunnen we er niet zelf voor kiezen onze hersenen enkel te gebruiken voor waar het écht nuttig is en minder te piekeren, te plannen, ons zorgen te maken, te anticiperen, nostalgisch in onze herinneringen te verzinken, kritisch te zijn over onszelf…?

Zeeën van tijd zou er overblijven om gewoon te zijn met wat er is, of het nu fijn is of niet, van moment tot moment. Eén met elkaar en de natuur, zonder onnodige weerstand. Net als hoe dieren dat heel vanzelfsprekend doen. Het beste van twee werelden verenigd.