Ik ben net terug van reis. Twee weken natuur, met tijd in overvloed rondrijden in onze huurauto, speciaal omwegen maken “omdat we die andere weg al kennen”, toeren uithalen om verlaten strandjes te bereiken, gesprekken aanknopen met onbekenden, elke dag zwemmen tussen de visjes…

Zeeën van tijd. Onze zintuigen wijdopen voor het nieuwe, het spontane, het onverwachte. Geen planning, er moet niets. De dagen rijgen zich aaneen, vloeien in elkaar over, vullen zich vanzelf met weinig of soms veel.

Ik vind mezelf vaak leuker op reis. (En ik ben niet de enige ;-).) Meer ontspannen, spontaner, ongedwongen… Het is alsof ik bepaalde kanten van mezelf heb thuisgelaten: diegene die vindt dat ik mijn tijd zinvol moet besteden bijvoorbeeld. Samen met mij neemt deze ook vakantie en laat me voor een tijdje met rust. Thuis wordt ik vaak wakker met het onrustige gevoel: Wat moet er vandaag allemaal gebeuren?! Op reis maakt dat mij plots niet veel meer uit. De ochtenden duren langer, er wordt vaker gevreeën, ik slenter naar de douche 50 meter verderop, we hangen na het ontbijt nog wat te lezen, en op een bepaald moment komt dan wel eens de vraag: “Waar heb jij zin in vandaag?”.

Heerlijk :-).

Weer thuis blik ik vaak met wat heimwee terug op die onbegrensde ongedwongenheid.

Eenmaal de voordeurdrempel over, werd ik namelijk zoals verwacht met open armen ontvangen door mijn innerlijk clubje vertrouwde metgezellen die me een kersvers to do’lijstje in de handen drukten als welkomstgeschenk. Dat is natuurlijk gewoon zo. Thuis wachten geduldig onze verantwoordelijkheden.

Maar ik heb me toch weer eens gelaafd aan alles wat “mag” en “wil”, aan het volgen van mijn buikgevoel, het doen van mijn goesting. Ik neem me opnieuw voor deze kanten van mezelf echt levend te houden, ze een plek te geven naast alles wat nu eenmaal “moet”. Dat lijkt me een fijn evenwicht.

Want…

Moet alles eigenlijk wel echt in die mate waarvan ik denk dat het moet?

Wat gebeurt er als ik gewoon midden op een werkdag even achteroverleun om rustig rond me te kijken, te ademen, te voelen hoe het met me gaat, te ontdekken wat er wíl?

(En stel je voor dat ik daar dan ook gehoor aan geef…)

Wat gebeurt er als ik regelmatig genoegen neem met “goed genoeg”, en gewoon tevreden ben met wat er is i.p.v. vooral te zien wat er nog niet is?

Wat gebeurt er als ik eens niets plan en gewoon kijk wat er op mij afkomt, zelfs als dat verveling is?

Een paar vakantiegangers in mijn doordeweekse leven, stel je voor ;-).

Voer voor een koorddanser!