De kracht van pauze in het voorkomen van te-veelheid

Mijn cliënt is de deur uit.

Zoals ik meestal doe, klap ik mijn laptop meteen open en begin aan het verslag van de sessie. Daarna check ik mijn mails.

Plots word ik me bewust van een soort van zeurend gevoel in mijn maag. Het duwt daar een beetje.

Alsof het aan mijn mouw trekt.

Hé, wacht. Wacht even…

Het gaat redelijk vanzelf om van de ene activiteit meteen over te gaan in de volgende.

Terwijl er misschien wel net nood kan zijn aan een korte pauze.

Want wat je meemaakt in het leven, dat beklijft op een bepaalde manier.

Daar blijft vaak iets van hangen. Dat maakt een indruk.

Je lichaam draagt die indruk met zich mee. Het is letterlijk een in-druk.

Misschien in de vorm van spanning. Onrust. Onzekerheid. Of kwaadheid. Teleurstelling.

Of misschien in de vorm van bruisende energie. Enthousiasme. Dankbaarheid. Vreugde.

Stel je voor dat je net een lastig telefoongesprek hebt gehad.

Je legt de telefoon neer en meteen is daar je collega met de volgende taak. Je begint er samen aan, maar je bent kortaf en ongeduldig.

Het telefoontje werkt nog in je na, maar daar ben je je nauwelijks bewust van. Je collega snapt ook niet waarom je zo doet. Misschien vraagt ze wat er scheelt, maar voor hetzelfde geld trigger je bij haar ook weer irritatie.

En zo gaan we maar door. We nemen de gevoelens van de ene situatie mee naar de volgende. En als je ’s avonds in de zetel ploft voel je je misschien moe en overprikkeld van al die opgehoopte en niet-erkende in-drukken.

Dus trekt mijn lijf me aan mijn mouw.

Hé, wacht. Wacht even…

Ik heb nog iets te vertellen.

Hoe leeft de sessie na in mij?

Hoe bek-lijf-t ze?

Ik klap mijn laptop dicht en schuif ze aan de kant. Ik neem me voor een paar minuten de tijd te nemen om in te voelen hoe mijn lijf de sessie die net voorbij is draagt. Ik voel mijn voeten op de grond en mijn handen rusten in mijn schoot. Mijn rug leunt zacht en comfortabel in het kussen achter mij. Ik ga met mijn aandacht naar de plek in mijn lichaam waar ik het zeurende en duwende gevoel ervaar. Die is voelbaar in mijn maagstreek. Ik blijf er even bij.

Wat ik al snel voel is dat de sessie me geraakt heeft. Het was een bijzonder gesprek. Het ging diep en het was betekenisvol voor mijn cliënt. Ik voelde me heel betrokken.

Die betrokkenheid en de intensiteit van het gesprek zinderen nog na. Ze zijn nog voelbaar in mijn lijf.  Terwijl ik dat erken, voel ik dat er in mijn hartstreek een warmte ontstaat. Ik merk dat het woord “dankbaar” erbij past, omdat ik getuige mag zijn en een hulp bij dit soort ongelooflijk waardevolle processen.

Ik neem de tijd om dat allemaal te doorvoelen en te ontvangen. Na een paar minuten is het zeurende gevoel verdwenen en heeft ze plaatsgemaakt voor een diepe rust en dankbaarheid. Ik open mijn ogen met een glimlach, neem mijn laptop er terug bij en ga verder met waar ik gebleven was.

Korte pauzes kunnen ongelooflijk krachtig zijn, en een groot verschil maken.

Gewoon even wachten met het volgende om op te merken hoe iets bij je binnengekomen is, hoe iets in je na-leeft. En daar simpelweg even bij zijn. Het erkennen. Het bestaansrecht geven.

Dat wat zich erkend voelt, kan weer stromen.

Dat wat zich gehoord voelt, ontspant.

Dat wat onder ogen gekomen wordt, brengt ruimte.

Ruimte voor het volgende avontuur. De volgende in-druk. 🙂

Dus als jouw lichaam aan je mouw trekt.

Als je lijf je doet voelen dat er iets een in-druk heeft gemaakt.

Val jij dan ook even stil om te luisteren?