Nu ik lang op reis ben, hoeft er in principe niets.

Zou je denken.

En toch ben ik, zelfs op reis, niet vrij van innerlijke verwachtingen. Merk ik.

Ik merk regelmatig een knagend gevoel dat ik bezig zou moeten zijn met bepaalde dingen.

Af en toe een blogpost schrijven bijvoorbeeld. 😉

Mezelf ontwikkelen.

Als mens en als psycholoog.

Inspiratie opdoen en uitwerken zodat ik anderen nog beter kan helpen als ik terug ben.

Bezig zijn.

Er is iets van aan. Dat wel.

Ik heb deze reis namelijk nooit gezien als vakantie.

Wel als een sabbatical.

Als een heilzaam afstand nemen van het dagelijks leven thuis, om helderder te zien hoe ik leef, hoe ik werk en hoe ik liefheb.

En als ik meer inzicht krijg, dan wil ik er natuurlijk mee aan de slag. 🙂

Daar heb ik dan echt zin in.

Niets mis mee dus.

Maar de klepel slaat makkelijk door van willen naar moeten.

Dan is er iets in mij wat mijn dagen evalueert op productiviteit. Iets wat resultaat verwacht, en dus gerichte actie.

Ik zit er soms wat in verstrikt.

Ik vraag me dan af: Wat is de zin van steeds dingen te móeten van jezelf, van jezelf dingen op te leggen?

Hoeveel fijner is het om dingen te doen omdat het spontaan komt?

Wat is dat toch met dat deel in mij dat daar blijkbaar weinig vertrouwen in heeft?

Als je jonge kinderen observeert, dan zie je vooral veel vanzelf gaan. Je ziet heel veel spontane intrinsieke motivatie. Om te spelen. Om te ontdekken. Om te leren. Om te groeien.

Later, als ze naar school gaan, dan wordt die intrinsieke drang in een keurslijf gestopt, in een structuur. Dán moeten ze dít leren, op déze manier, omdat dat van ze verwacht wordt.

En ze verliezen de voeling met en het vertrouwen in die intrinsieke leergierigheid en de drang om hun talenten te ontwikkelen.

En het is die intrinsieke ontwikkelingsdrang, waar ik heel nieuwsgierig naar ben in mezelf.

Als ik mezelf nergens toe dwing, wat zou er dan spontaan ontstaan?

Ondertussen liggen de eerste twee maanden van de reis achter ons.

We zijn in een volgende fase gekomen, dat kan ik voelen.

Het nieuwe is ervan af. De nood aan vakantie is geledigd.

Er liggen nog véle weken voor ons, met een ander soort vrijheid dan in het begin.

Een nog grotere vrijheid.

De vrijheid van gewoon te mogen zijn.

Ik hoef niet meer elke berg te beklimmen die we tegenkomen en elk wandelpad te hebben gelopen. 😉

Er is steeds minder op tegen om de dag gewoon zichzelf te laten ontvouwen.

Dat is een redelijk unieke situatie.

Waar gaat spontaan mijn goesting naar uit, als ik die alle ruimte en tijd geef om de eigen weg te volgen?

Wat komt er dan voor intrinsieks op gang? Iets dat zich wíl ontplooien, zín heeft om te ontdekken, te leren en te groeien?

Ik vermoed eigenlijk van wel. Ik kan de kiem daarvan nu al voelen.

Datgene in mij dat het sinds zeer lang gewend is om leren en ontwikkelen in een structuur te gieten, met een plan, doelstellingen en een tempo, wordt daar wel wat zenuwachtig van.

Zomaar loslaten?

Excuseer?

Kan daar wel iets goeds uit voortkomen?

Ik ben heel benieuwd. 🙂

Het helpt echt als ik erken dat dit deel gewoon bezorgd is.

Het beste wil voor mij.

Elk deel in mij heeft (vanuit het eigen perspectief) een goede reden om er te zijn.

Dat wat verlangt naar spontaniteit.

En dat wat vooral vertrouwen heeft in structuur en discipline.