Vanmiddag kwam ik langs een beekje. Twee eenden lagen te zonnen in de berm. Een paar anderen zwommen rustig wat rond in het water. Lijkt het op een bepaalde manier niet heerlijk, hun bestaan?
Die gedachte overvalt me wel vaker als ik dieren zie.
Het doet zo hard zijn best, dat hoofd van mij, om mij de juiste keuzes te laten maken op de juiste momenten. Het probeert ook alles te begrijpen en te verklaren zodat ik het leven wat minder eng vind. Lief hé.
Het heeft echter een heel zware job, want hoe kan je ooit klaar zijn met analyseren, voorspellen en veilig stellen? De aard van het leven en het doel van mijn verstand zijn daarenboven nogal onverenigbaar. Mijn hoofd heeft daarom niet alleen een zware job, maar ook een heel frustrerende. Hoe kan je namelijk iets grijpen wat in wezen ongrijpbaar is? Het is alsof je de wind wil vangen in een doosje. Dan is het gewoon geen wind meer.
Mijn hoofd heeft dus een taak op zich genomen om mij te helpen, maar die helaas gedoemd is te mislukken. Arm hoofd. En toch ga ik ermee door. Bizar eigenlijk. Je kunt wel beseffen dat de dingen niet te controleren zijn, dat wil nog niet zeggen dat je er meteen mee stopt. Lees verder
Over hoe bepaalde mijlpalen je tot stilstand kunnen doen komen, je recht in je eigen ogen laten kijken en je bewuste keuzes doen maken.
Het zal zo’n maand of 4 geleden zijn. Ik voelde me onrustig worden bij het idee de grens van de 30 te overschrijden en nog steeds geen huis gekocht te hebben, nog geen kind gekregen, geen vaste baan waar ik helemaal voor wil gaan, zelfs geen duidelijk idee van waar te willen blijven wonen. Zeer atypisch concludeerde ik, als ik zo om me heen keek en leeftijdsgenoten zich zag settelen. Er moest wel echt iets mis met me zijn!
