Je piekert je suf omdat een bepaalde situatie je helemaal geen goed gevoel geeft.

Allerlei (vooral doem-) scenario’s passeren de revue. De situatie wordt eindeloos herhaald in je hoofd. Je voegt er nog wat boze en/of angstige gedachten aan toe. Het wordt een giftige cocktail.

Dat weet je ergens wel, maar toch blijf je hardnekkig vasthouden aan je mentale strategie om de oplossing te bedenken. Je voelt je hoe langer hoe meer verstrikt. Je gevoel wordt er, ondanks je verwoede pogingen, niet bepaald beter op.

En gek eigenlijk hé: Je piekert je suf omdat een bepaalde situatie je helemaal geen goed gevoel geeft.

Je voelt je ergens niet goed bij en daarom ga je heel hard nadenken.

Huh?

Ja natuurlijk, vele situaties kunnen we door logisch denken oplossen. Maar als onze gevoelens vanbinnen in het rood staan, dan zal er van constructief denken niet veel in huis komen.

Ook herkenbaar waarschijnlijk :-).

Als je je ergens niet goed bij voelt, dan ga je best eerst even luisteren bij dat gevoel i.p.v. alles meteen te overschreeuwen met je hoofd.

Tja, dat klinkt misschien niet helemaal van de pot gerukt.
Maar hoe moet dat in godsnaam?
Ik heb dat in elk geval nooit op school geleerd.

Contact leren maken met je gevoelens, dat hebben mijn vriendin en ik later moeten leren, o.a. door ons te verdiepen in mindfulness.

Dus toen ze zichzelf met oogkleppen op steeds verder in een kramp had geraasd, besloot ze uiteindelijk haar hoofd tot stilte te manen om rechtstreeks bij de bron te gaan luisteren wat er aan de hand was.

Ze sloot haar ogen en werd stil.

Ze daalde af in haar lijf en ontdekte daar ter hoogte van haar maag een gespannen knoop die stijf stond van de emoties.

Op een denkbeeldig stoeltje zette ze zich erbij.

Dat in haar wat het zo moeilijk had, hield ze zo even gezelschap. Ze liet het weten dat ze er was. Zonder verwachtingen. Ze voelde gewoon en stond open voor wat die knoop vol emoties haar liet weten. Dat gaf ze woorden. Ik luisterde mee.

Wat gebeurt er met jou als je je écht gehoord voelt?

Juist, dan ontspan je. Dat geeft opluchting. Toch?

Identiek hetzelfde gebeurt met je gevoelens als ze deze aandacht van je krijgen.

Als je eerbiedig je mond houdt en luistert naar hún verhaal.
Als ze zich écht gehoord voelen en niet geforceerd om te veranderen.
Als ze voelen dat je respect voor ze hebt en ze niet bekritiseert.

Dan ontspant er iets. De storm gaat liggen. Er ontstaat ruimte en het licht springt weer op groen.

Nú (pas nu) is daar het moment waarop het denken van nut kan zijn.
Als dat nog nodig is.
Vaak niet eens.