Verblind als we zijn
Door gehaast toekomstnagejaag
Verkrampt als we zijn
Door willen vasthouden, weten en beheersen
Vergeten we soms
Dat we nomaden zijn
Met enkel deze dag die zich ontrolt voor onze voeten
Vergeten we soms
Dat het enkel hier is, enkel nu,
Dat het kan gebeuren
Dat we enkel hier, enkel nu,
Aan deze dag
Ons met hart en ziel kunnen overgeven
En met volle teugen
Mogen ademen
Lachen, geven en ontroeren
Mogen vertrouwen
De toekomst zal zich vanzelf wel ontvouwen
Veel van onze kramp
Kunnen we loslaten
Als we toelaten
Nomaden te zijn
Vind ik heel mooi, dit gedicht ..geeft goed weer waar je ons over sprak dit weekend..je streven van dit moment…nomaden..nomadenfilmen trekken me altijd heel erg aan , juist daarom denk ik…maar er is nog een harde kant ook..om later verder over te filosoferen….kus