Lieve Hild,

Afgelopen donderdag heb jij heel bewust de stap uit je leven gezet. In alle rust en omringd door de mensen die je zo dierbaar zijn, heb je afscheid genomen van deze wereld. Nog veel te jong werd je lichaam zo ziek dat het einde heel snel dichterbij kwam. Je besloot zelf dat je je geest niet in die mate wou laten vertroebelen door medicijnen dat je het leven niet bewust meer zou kunnen meemaken; en dat je er dan liever eerder een punt achter wou laten zetten.

Als kind heb ik je goed gekend. Onze beide families maakten samen reizen en waren goede vrienden. Jij hebt me leren manden vlechten, weet ik nog goed, met de andere kinderen op de camping. Je kon ook best streng zijn. Ik weet nog dat ik verbaasd was dat je me aansprak op mijn gedrag, waar ik dacht dat alleen mijn eigen ouders dat mochten. Je was een heel energieke vrouw, je zei wat je dacht en nam ons mee in nieuwe avonturen.

En nu ben je er niet meer. Ik vind het ongelooflijk dapper van je hoe je je ziekte het hoofd bood, en hoe je de realiteit van je naderende einde recht in de ogen keek. Ik vind het ongelooflijk dapper hoe je verbinding bleef maken in het afscheid nemen. Ik vind het zo ongelooflijk dapper van je.

Misschien heb je me helemaal op het einde, zonder dat je het zelf besefte, wel de allerbelangrijkste les geleerd die je me ooit leerde. Dat het leven er is om ten volle geleefd te worden, zolang het duurt. Dat er niets is om uit de weg te gaan, dat alles de moeite waard is. Dat het heel dom zou zijn tijd en energie te verspillen aan dingen die onrecht doen aan wie je diep vanbinnen bent.

Lieve Hild, het was een eer van je te mogen leren. Ik wens je het allerbeste op je reis door deze nieuwe, onbekende wereld.