Het doet zo hard zijn best, dat hoofd van mij, om mij de juiste keuzes te laten maken op de juiste momenten. Het probeert ook alles te begrijpen en te verklaren zodat ik het leven wat minder eng vind. Lief hé.

Het heeft echter een heel zware job, want hoe kan je ooit klaar zijn met analyseren, voorspellen en veilig stellen? De aard van het leven en het doel van mijn verstand zijn daarenboven nogal onverenigbaar. Mijn hoofd heeft daarom niet alleen een zware job, maar ook een heel frustrerende. Hoe kan je namelijk iets grijpen wat in wezen ongrijpbaar is? Het is alsof je de wind wil vangen in een doosje. Dan is het gewoon geen wind meer.

Mijn hoofd heeft dus een taak op zich genomen om mij te helpen, maar die helaas gedoemd is te mislukken. Arm hoofd. En toch ga ik ermee door. Bizar eigenlijk. Je kunt wel beseffen dat de dingen niet te controleren zijn, dat wil nog niet zeggen dat je er meteen mee stopt.

Er is natuurlijk wel een alternatief. Dat heb ik al een hele tijd geleden ontdekt, en ik moet er regelmatig opnieuw achter komen want ik vergeet het soms weer een beetje en dan neemt mijn hoofd het natuurlijk weer over. Dat kan ik hem niet kwalijk nemen.

Maar af en toe ga ik praten met mijn hoofd en wijs hem op het onmogelijke van zijn opdracht. Ik zeg ook dat ik liever voor mezelf wil zorgen in plaats van hem dat voor mij te laten doen. Ik geef hem een nieuw contract met minder werkuren en meer vakantie. Dan heb ik eindelijk meer ruimte om zelf aan de slag te gaan.

Ik ga meteen een paar verdiepingen naar beneden mijn lijf in waar het intussen serieus overwoekerd is met onkruid na weer een tijd enkel in mijn bovenkamer te hebben vertoefd. Daar installeer ik mij lekker in mijn buik, sluit mijn ogen en kom tot rust. De stilte is oorverdovend na al dat gekwetter. Ik neem mijn tijd en voel op den duur vanzelf wat er nodig is, wat ik wil, wat belangrijk is.

Vanuit het contact met mijn buik probeer ik veel minder te begrijpen, te controleren, verstandelijk de juiste keuzes te maken. Van moment tot moment doe ik wat goed voelt. Mijn hoofd is hierbij vaak mijn hulpje, maar heeft niet langer de leiding over mijn doen en laten.

Dat is dus het alternatief. Als ik eraan denk 😉 .