Afgelopen paasvakantie sloot ik alweer een mooie reeks mindfulness af met een fijne groep mensen. Eén van de deelnemers vertelde dat hij dankzij mindfulness de stilte en het niets-doen meer kan waarderen. Hij wordt er niet meer zo onrustig van.

Wat fijn zeg. Daar word ik echt blij van.

Want niet goed tegen stilte kunnen, tegen niets-doen, veroordeelt je tot het constant opvullen van je tijd, constant zoeken naar afleiding.

Onlangs las ik een interview in Zeno van een journalist/schrijver en componist/pianist die samen een boek schreven over de stilte (De nieuwe stilte).

“Stilte zou geen luxe mogen zijn”, zeggen ze.

Ze promoten niets-doen, stilte en alleen zijn.

Stilte kan iets zijn wat je opzoekt in je omgeving. Waar ik woon in Ledeberg is dat niet altijd evident ;-). Daarom ben ik graag in de natuur.

Maar in mijn ervaring is stilte ook iets innerlijks, los van waar je bent. Jezelf toestaan om af en toe stil te vallen. Gewoon te zijn en wat te zitten zonder ook maar iets te doen.

Tijdens vakantieperiodes merk ik dat ik dat makkelijk toelaat in mezelf. Dan is er minder wat “moet” en sta ik mezelf makkelijker toe om gewoon even helemaal niets te doen en het stil te laten worden. In mijn denken en mijn doen.

Ik denk dat mindfulness ook mij heeft geholpen me daar comfortabel bij te voelen.

Maar dat betekent nog niet dat ik mezelf die ruimte vaak genoeg geef.

Zeker tijdens gewone werkweken is een dag vaak een aaneenschakeling van activiteiten. Kleintjes en grotere. En als er even niets te doen is (als ik zit te wachten op mijn volgende cliënt bijvoorbeeld), dan zoekt mijn geest onrustig naar iets om mee bezig te zijn.

Tijdens werkweken vind ik het dus zelf ook lastiger om die knop om te draaien.

Een tijdje geleden zag ik een documentaire, genaamd “Reizen langs de stilte”. (Die is volgens mij nog te bekijken op internet.)

Daarin werden een viertal portretten geschetst van mensen die doelbewust in hun leven de stilte zijn gaan opzoeken op een bepaald moment. Door een stille omgeving op te zoeken, maar ook door de stilte in henzelf toe te laten.

Eén van de geportretteerde mensen, een schilder die in Parijs woont (helemaal geen stille plek), vertelde dat hij soms uren en dagen wacht op inspiratie. Hoe hij dan gewoon blijft zitten, letterlijk op zijn stoel, in stilte, geduldig afwachtend, erop vertrouwend dat er iets zal komen.

Dat is me bijgebleven. Om je zo over te geven aan niets-doen. En het leven of de inspiratie zijn weg te laten zoeken. Je niet te verliezen in krampachtige afleiding.

En ik hoef er niet zo ver in te gaan als deze schilder, maar het is me wel bijgebleven. Hoe waardevol het kan zijn om regelmatig even stil te vallen en gewoon rustig af te wachten.

Als ik daar de ruimte voor maak, dan begin ik de dingen soms heel helder te zien. Dan glimlach ik soms omdat ik even afstand heb genomen van de maalstroom van het leven en alle gedachten en emoties die me steeds meesleuren. Dan zie ik dingen plots in een ander daglicht.

Dus met dit artikeltje wil ik mezelf graag aanmoedigen om dit vaker te doen :-). En niet te wachten tot het vakantie is en mijn agenda het me toestaat.

Het mezelf toestaan. No matter what.

Omdat het gezond is. Omdat het een manier is om echt tot rust te komen. Te herbronnen. Nieuwe inspiratie op te doen.