Het einde van de kindertijd

Onze kindertijd eindigt als we gaan leven naar het beeld dat een ander van ons heeft.
~ Edith Eger

Iemand die bij mij in perfectionismecoaching is, stuurde me onlangs bovenstaande quote door.

Ik denk dat het waar is, wat Edith Eger schrijft.

Iedereen moet eraan geloven.

Mijn moeder en ik stonden samen aan te schuiven in de viswinkel en ik was luid en enthousiast aan het vertellen. Ze maande me aan om stiller te praten omdat ik anderen stoorde.

In diezelfde jaren maakte een vrouw een opmerking over mij waar ik bij stond: “Ze is niet op haar mondje gevallen hé.” Ik wist niet goed wat het betekende, maar ik voelde dat het kritiek was. Ik kromp een beetje ineen.

Toen ik in het 3^de leerjaar zat, was ik eens aan het kletsen met mijn vriendin tijdens de les. De leraar werd boos op ons. Ik voelde me beschaamd.

Een paar grepen uit mijn persoonlijke herinneringenkoffer :-).

In mijn geval gelukkig kleine onschuldige voorvallen in de context van een warme en veilige kindertijd.

En toch hadden ze een impact.

Ik begon flink te zijn, beter mijn best te doen.

Opgevoed worden betekent sowieso voor een stuk je kindertijd moeten achterlaten. Want je moet je leren schikken naar de waarden en normen van de maatschappij, van je ouders, je school.

Tot op zekere hoogte.

Bij sommigen eindigt de kindertijd echter al erg vroeg.

Of op een heel onveilige manier. Door gepest te worden. Door niet erkend te worden. Gekleineerd te worden. Of erger.

Wat er steevast ontstaat is het gevoel “niet oké te zijn”.

De koude douche die het einde van de kindertijd inluidt: Ik ben pas oké als dat door anderen bevestigd wordt.

En dan ga je daarnaar leven.

Zo simpel is het.

Dan gaan we als kind dus leven naar het beeld dat de ander van ons heeft.

Om in de smaak te vallen.

Om geliefd te worden.

Om aanvaard te worden.

Wanneer eindigde jouw kindertijd?

Ik werd minder brutaal. Ging goed aanvoelen wat kon en niet kon. Deed mijn best.

Ze waren trots op mij.

Missie geslaagd :-).

Maar het kostte me wel een stuk natuurlijk zelfvertrouwen, spontaniteit en onbezorgdheid.

Veel kinderen gaan onbewust hun lat heel hoog leggen, om te voldoen. Ze ontwikkelen faalangst. Soms al in de kleuterklas!

Ze proberen flink te zijn. En krijgen stress daardoor.

Dat is niet per sé de “schuld” van anderen (soms wel).

Maar we kunnen hen wel helpen.

We kunnen hen stimuleren in hun spontaniteit en zelfvertrouwen. Hen aanmoedigen om creatief te zijn. Hen vertellen dat fouten maken helemaal niet erg is. Er zelfs bij hoort!

Want kan jij lopen op één  been?

Je ene been is waarschijnlijk goed ontwikkeld. Dat is het been van je best doen, verantwoordelijkheden nemen, het anderen naar de zin proberen maken, de lat hoog leggen.

Maar hoe zit het met je andere been?

Dat andere been is het been van op je gemak zijn met jezelf, vertrouwen in jezelf, je vrij en spontaan kunnen gedragen (ook op het werk!), uniek durven zijn, voor jezelf opkomen, grenzen aangeven.

Hoe dieper je het “vrije kind” in jezelf hebt moeten begraven om te kunnen voldoen aan de verwachtingen, hoe zwakker dit been zal zijn.

Hoe minder evenwicht er zal zijn.

Hoe meer je mank zal lopen in het leven.

Want een mens loopt nog altijd het best op 2 benen.