Over de drang naar controle en wat die van ons afneemt

Begin augustus deed ik een week vrijwilligerswerk in een cursuscentrum diep in de Ardennen nabij Orval.

Een maand of 2 van tevoren al klonk er een bezorgd stemmetje in mijn hoofd:

Wat als er op dat moment een hittegolf is? Hoe zal het zijn om daar in zo’n kamer onder het dak te slapen? Wat als het er niet uit te houden is van de warmte? Zou ik niet beter vragen om een kamer aan de noordkant te krijgen? Voor de zekerheid…

Hittegolven zijn niet zo mijn ding.

De gedachten bleven regelmatig terugkomen de weken daarna. Ik liet het bij denken. En voelde de stress telkens wat stijgen als ze daar weer waren.

Toen ik aankwam in Orval bleek ik een kamer aan de zuidkant te hebben. Die dag werd het 33 graden. De zon brandde op mijn velux-raam.

’s Avonds koelde het zo sterk af dat ik ’s nachts een extra deken nodig had.

🙂

Al mijn bezorgde gedachten bleken nutteloos te zijn geweest.

Herken je dat?

 “Wat als”-gedachten noem ik die.

Me op voorhand zorgen maken over mogelijke situaties die zouden kunnen voorvallen.

En uiteindelijk loopt het meestal helemaal anders.

Ik ben vaak druk met anticiperen.

Maar in het moment krijg ik gewoon wat er komt.

De zaken waar ik op voorhand bezorgd over was, bleken helemaal geen uitdagingen te zijn toen ik in Orval was.

En ironisch genoeg kreeg ik te maken met andere moeilijkheden waar ik op voorhand helemaal niet aan gedacht had!

Ik moest glimlachen om mezelf.

Wat doen we toch een moeite.

Om controle te krijgen.

Terwijl we zó weinig weten.

En er dus zó weinig naar onze hand te zetten valt.

Loesje kent een alternatief: loslaten.

In plaats van te proberen je tegen alles in te dekken en alles te voorzien, is het ook een optie om te accepteren dat het uiteindelijk een mysterie is wat ons in de toekomst te wachten staat.

Dat kost bakken minder energie.

Als je loslaat, dan is je hoofd vrij voor creatieve oplossingen in het moment als zich iets voordoet.

Als je loslaat, kan je je laten verrassen door wat er elke dag weer op je weg komt. Aan meevallers én aan uitdagingen.

Als je loslaat, dan kan je vertrouwen opbouwen in je eigen vermogen je aan te passen en aan te pakken.

Dat heeft mijn tijd in Orval me (opnieuw) geleerd.

Ik heb er de hele week bewust mee geoefend, en nog heel vaak geglimlacht.

Het is opmerkelijk hoe weinig er te voorspellen valt. En hoeveel verrassende dingen er gebeuren.

Sadhguru, een hedendaags meditatie- en yogaleraar, vraagt regelmatig tijdens zijn lezingen:

Wil je het leven léven of wil je het leven dénken?

Toen ik die vraag voor het eerst hoorde, viel ik toch wel even stil.

Denken over het leven voelt soms veiliger dan het gewoon aan te gaan.

Heb jij dat ook?

En toch is het denken eigenlijk slechts bedoeld als instrument.

Een heel nuttig instrument.

Als je het goed gebruikt.

Met mate.

Met wijsheid.

Op de juiste momenten.

Het leven is en blijft vooral iets om te ervaren.

Om door meegenomen te worden.

Om de dans mee aan te gaan.

In het moment.

En in elk moment opnieuw.