Ik ben onderweg van een weekendje België terug naar Amsterdam, op het laatste stuk nu, de trein rijdt rechtstreeks door naar z’n eindbestemming. Het afgelopen uur twee krappe aansluitingen gehaald. Rust. Iets in mij ontspant zich.

Dat “iets” is een deel in mij dat graag wil dat alles volgens plan verloopt. Ik sprak er net nog mee toen ik merkte dat hij (het is een hij) in me knaagde toen de trein twee minuten vertraging opliep. Hij vindt het lastig als dingen onverwachts anders lopen, schiet dan totaal in de stress en pusht mij om de omstandigheden zo snel mogelijk weer onder controle te krijgen. Ik zou dan wel willen de trein sneller te laten rijden, maar dat ligt nu eenmaal niet in mijn macht. Meer dan alvast aan de deur gaan staan als hij het station binnenrijdt, kan ik niet doen. Dus blijft het knagen, dat deel in mij. Zinloos?

Hij verklapte mij zijn strategie. Hij denkt dat als hij maar alles heel goed in de gaten houdt en de omstandigheden zoveel mogelijk probeert te controleren, hij kan vermijden dat ik pijn heb (in alle betekenissen van het woord). Lief hé. Hij houdt dus niet van onverwachte situaties. (Stel je voor dat ik een half uur moet wachten op de volgende trein als ik mijn aansluiting mis…) Overdreven? Mja, dat zou je denken, en dat is in feite ook zo, maar hij weet gewoon niet beter. Deze strateeg is ooit deel gaan uitmaken van mijn persoonlijkheid toen ik als kind/jongere het hoofd probeerde te bieden aan een wispelturige wereld met wispelturige volwassenen. Toen was het een kwestie van overleven. Nu ben ik volwassen en kan ik voor mezelf zorgen, alleen weet dit deel van geen ophouden.

Gelukkig helpt een goed gesprek altijd. Ik vroeg hem of zijn strategie om pijn te vermijden eigenlijk wel werkte, of hij tevreden was over het resultaat. Hij begon al te aarzelen. “Niet echt…” En wat met alle onverwacht leuke momenten die ik kan meemaken als jij de controle wat meer loslaat? “Tja, alles voor het doel, die opoffering is het waard.” Maar als die strategie toch al niet werkt…

Ik vroeg hem onder welke voorwaarden hij de teugels iets losser kan laten. Meteen kwam daar het antwoord: “Als je maar goed bij jezelf blijft, met twee voeten stevig op de grond, in het moment, en goed voor jezelf zorgt! Dan kan ik gerust zijn, moet ik niet meer voor jou zorgen.”

Tijdens dit innerlijk gesprek was de stress al serieus gedaald. Ik had niet meer de neiging in elk station waar de trein stopte te willen controleren of hij nog vertraging had. Ik zou het allemaal wel zien in Antwerpen, en daarna in Roosendaal. Weg was het niet, de kramp, maar door het gesprekje voelde deze controleur in mij zich gehoord en kon hij er meteen meer op vertrouwen dat ik zou zorgen voor mezelf.

De boodschap was helder. Respect tonen voor je innerlijke beschermers, en vervolgens zelf een goede moeder of vader zijn voor je eigen kwetsbare kern vanbinnen, dat is de enige manier waardoor krampachtige patronen zoals deze kunnen ontspannen.

Wil je graag leren hoe dat kan omdat je ook wel eens ergens last van hebt bij jezelf? Meld je aan voor een gratis kennismakingssessie Voice Dialogue! Meer inhoudelijke info vind je op deze website.