Er is altijd nog de tweede berg

Ik ontmoet veel mensen in mijn praktijk die geplaagd worden door het idee zich te moeten bewijzen.

In mijn vorige blogpost citeerde ik Paul Verhaeghe, die het in die context heeft over “egobouwen”.

Hulp vragen is dan ook vaak geen evidentie. Toegeven dat je onzeker bent, dat je je kwetsbaar voelt, dat je het even niet meer weet, dat je het niet alleen kan.

Het idee hulp nodig te hebben wordt gezien als falen.

Je staat er alleen voor.

Laatst nam ik “De tweede berg” mee van de bib, een boek van David Brooks.

Hierin schrijft hij dat het bouwen aan je eigen leven vaak geen werkelijke voldoening geeft op lange termijn.

Hij noemt het de eerste berg.

Tijdens het beklimmen van die berg is succes belangrijk, weten wat jij wil met je leven, en ook het hoog houden van je reputatie, het beeld dat anderen van je hebben.

Hét maken.

Daar zijn veel mensen druk mee bezig.

Met zichzelf dus eigenlijk.

Het is mij ook absoluut niet vreemd. 🙂

Het kan erg eenzaam voelen op de eerste berg. Stresserend en beangstigend. Of leeg ook wel soms.

Op de tweede berg daarentegen, schrijft Brooks, gaat het niet meer om jou, de successen die jij behaalt en het beeld dat anderen van je hebben.

De tweede berg gaat over je inzet voor iets wat groter is dan jezelf. Een hoger doel waar je je aan geeft. Je inzet voor een gemeenschap, een relatie of een roeping.

Het gaat niet meer om jou als individu.

Het gaat om er zijn voor iets of iemand anders.

Het gaat om de verbintenis.

“Individualisme zegt: ‘Vier onafhankelijkheid’; maar de held van de tweede berg zegt: ‘Ik zal onderlinge afhankelijkheid vieren. Ik zal de kans vieren om afhankelijk te worden van de mensen om wie ik geef en voor hen om afhankelijk te worden van mij.’”

(David Brooks, blz 91)

Het credo van de laatste decennia is er één die vooral de eerste berg promoot: Waar een wil is, is een weg. Iedereen kan hét maken.

Maar: je moet het wel zelf uitvogelen. Het hangt helemaal van jou af.

Heerlijk vrij. En vreselijk alleen.

Het is niet zo moeilijk om lang in die luchtbel voort te blijven leven, de luchtbel van de onafhankelijkheid.

Tot het steeds schraler begint te voelen.

Of tot er iets gebeurt, en je merkt dat je anderen nodig hebt. De luchtbel knapt. Een burn-out. Ziekte. Een verlies.

Onafhankelijkheid is een illusie.

Zo werkt het mens-zijn niet.

“Op de eerste berg maakt iemand persoonlijke keuzes en houdt hij zijn opties open. De tweede berg is een vallei van beloften doen. Het gaat over verbintenissen aangaan, jezelf vastleggen en jezelf weggeven.”

(David Brooks, blz 92)

Ik ontmoet in mijn praktijk zoveel onzekere en eenzame mensen die moeizaam ploeteren op de eerste berg.

Bang om door de mand te vallen.

Constant bezig met voldoen. Hun weg naar succes te zoeken.

In hun werk. In het ouderschap. Ten opzichte van collega’s, vrienden en familie.

Ook ik herken me in deze gerichtheid op mezelf. Het was de reden waarom ik überhaupt dit boek in handen nam.

Omdat ik al langer voel dat het hier niet om kan gaan in het leven.

Het voelt te leeg.

De eerste berg kan niet het hele verhaal zijn.

In één van mijn andere favoriete boeken, “De moed van imperfectie”, schrijft Brené Brown hoe het laten gaan van het idee het alleen te moeten doen en te kiezen voor verbinding inhoudt toe te geven dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten.

We zijn allemaal imperfect en feilbaar. Maar wel “goed genoeg”.

Sowieso goed genoeg. 🙂

Ze pleit voor authenticiteit. Tonen wie je werkelijk bent.

Met het hele scala aan talenten, gewoontes, onzekerheden, onkunde en speciale trekjes.

Ze pleit voor het afstappen van vergelijken en proberen te veranderen in eenheidsworst.

Werkelijke gevoelens van “erbij horen” komen voort uit authenticiteit en connectie. Niet uit de vele pogingen om “in het plaatje te passen”.

Als je geen energie meer verliest aan het voldoen aan verwachtingen, en je je gewoon kunt inzetten voor dat waar jij in gelooft.

Dan beklim je de tweede berg.

Dan “vergeet” je jezelf voldoende om niet meer je eigen hachje te hoeven redden.

Maar om echte verbinding aan te gaan.

Om een hoger doel te dienen.

Samen.