Zekerheid vinden in een onzekere wereld

Elke ochtend kijk ik tijdens het ontbijt (havermoutpap met fruit!) naar het laatavondjournaal van de dag ervoor. Dat is mijn manier om mee te blijven met de actualiteit zonder mezelf te verstoren met een overdosis ;-).

En zelfs tijdens dat korte journaal slaan de feiten me telkens recht in het gezicht. Corona voorop natuurlijk, en de uit de hand lopende cijfers overal ter wereld. Gevolgd door pessimistische beelden van de klimaatopwarming en de op handen zijnde verkiezingen in de VS.

Het zijn niet de meest houvastgevende tijden… Om het zacht uit te drukken.

Met Corona als koploper omdat ze onze levens op de meest voelbare manier beïnvloedt.

Ons geduld wordt op de proef gesteld.

En ook elke keer opnieuw ons vermogen om los te laten.

Om onze plannen los te laten als de maatregelen verstrengen, ons idee over hoe de dingen gaan evolueren, over hoe de wereld eruit zal zien over 6 maand, een jaar, over 5 jaar.

Of we het virus gaan oplopen. Of één van onze dierbaren.

We zijn in onzekere tijden terechtgekomen.

En ergens diep vanbinnen snap ik al een beetje dat dit eigenlijk ook is hoe het leven werkt:

Het leven ís één en al onzekerheid. Alles verandert de hele tijd, hoe dan ook. Of we dat nu leuk vinden of niet.

Hoe we ook proberen onze levensloop en de wereld om ons heen te controleren – en geef toe, dat proberen we de hele tijd – in the end hebben we niet al te veel in de hand.

Corona fluit ons terug: “Ken je plek, lieve mensen, doe niet alsof je almachtig bent. Je bent gewoon een deel van de natuur.”

Maar waar kunnen we dan op bouwen als alles de hele tijd verandert?

Waar vinden we zekerheid te midden van al die onzekerheid?

Ooit las ik een treffende quote in een nieuwsbrief van Joost van den Heuvel, één van mijn favoriete meditatieleraren:

Als de wind van verandering waait, bouwen sommigen een muur, anderen een windmolen.

Hoe we een muur moeten bouwen, dat weten we doorgaans wel.

Alleen, muren zijn niet flexibel en krijgen barsten als het te hard waait of als de grond verzakt door de opwarming van de aarde. (Zag ik in het nieuws.)

Hoe bouw je dan een windmolen?

Allereerst door in je eigen leven te onderzoeken en onder ogen te komen als je er inderdaad bevestiging voor vindt:

Er valt niet zoveel te controleren.

Zelfs zonder Corona is dat zo.

Je kunt niet controleren of je kinderen het eten lekker zullen vinden.

Je kunt niet controleren of je mooi weer zal krijgen op vakantie.

Je kunt niet controleren of je het werk dat je nu zo graag doet altijd zal kunnen blijven doen.

Je kunt niet controleren welke kansen er nog op je pad zullen komen!

Je kunt niet… Ik kan nog wel even blijven doorgaan.

Windmolens zijn flexibel en staan toch stevig in de aarde verankerd.

Ze bewegen mee, en zijn net daarom zo sterk.

Ze laten los, zonder onverschillig te worden.

Ze zijn heel functioneel.

Dit is zo’n uitnodigende tijd om te leren een windmolen te zijn.

En om zo zekerheid te vinden te midden van onzekerheid.

Niet de oude muren-zekerheid.

Maar zekerheid door het meebewegen met onzekerheid.

Zekerheid die je verwerft door te leren met je voeten in de modder te blijven staan terwijl de storm om je heen raast.

Wetende dat ook dat weer zal overwaaien.

Zekerheid door het opgebouwde vertrouwen in je eigen windmolenkwaliteiten.

Met geduldig afwachten op het ene moment, en wijze actie op het andere.

De basisprincipes van het bouwen van windmolens ben ik 14 jaar geleden beginnen leren dankzij mindfulness.

Wil je daar ook graag meer over weten?

Woensdag 4 november om 19u geef ik een korte online introductie (gratis) over mindfulness!
Schrijf je in door me een mailtje te sturen (info@lottesansen.be).

En als je klaar bent voor het echte werk, dan ben je heel erg welkom in mijn volgende (online) mindfulnesstraining die start op 25 november.