Over-leven in een haastcultuur
“Never hurry, unless there is an emergency.“
Dit is een advies van Thich Nhat Hanh, een Vietnamese zenmonnik die in Frankrijk reeds decennialang een boeddhistisch centrum runt.
Het is jaren geleden dat ik dit citaat hoorde uit de mond van een goede vriendin, en sindsdien heb ik er regelmatig aan teruggedacht.
Haast je nooit, tenzij er sprake is van een noodgeval.
Jeetje, ik haast me zo vaak!
Op de fiets bijvoorbeeld. Of als ik me erger omdat mensen hun werk te langzaam doen en mij daardoor ophouden.
Nochtans is er zelden sprake van een noodgeval.
Een ambulance kan sirenes opzetten omdat die reden heeft om zich te haasten.
Er staan namelijk levens op het spel.
Gewone auto’s mogen dat niet, dat is strafbaar. Logisch toch?
Waarom gedragen we ons dan alsof we wél recht hebben op sirenes?
Opzij, opzij, opzij.
Maak plaats, maak plaats, maak plaats.
We hebben ongelooflijke haast.
Deze week nog zei een cliënt tegen mij: Als er een nieuwe taak op mij afkomt, dan voel ik stress en gejaagdheid. Het voelt alsof ik het al gedaan had moeten hebben!
Haast.
Stress.
Een opgejaagd gevoel.
Ergernis.
Waarom is iedereen zo langzaam?
Ik moet nog zoveel doen!
Lever jij soms een gevecht met de tijd?
Wil jij soms dat de dingen sneller gaan dan ze gaan?
Soms, of vaak, of bijna altijd? 😉
En waarom eigenlijk?
Is er écht reden voor al die haast?
Of leven we gewoon in een haastcultuur?
In de mindfulnesstraining zei een deelnemer onlangs: Mijn schoonbroer in Zuid-Afrika haast zich nooit. Zij hoeven zich niet op te jagen om de trein te halen. Ze nemen die gewoon als hij komt.
Ja, we leven in een haastcultuur, dat denk ik wel.
En toch hoeft dat geen excuus te zijn om er blindelings aan te gehoorzamen.
Dat vind ik toch, voor mezelf.
Daarnet nog: het internet haperde, en ik besloot te bellen naar onze provider.
Heel vaak gaat dat gepaard met een zucht en irritatie: Ik zou hier nu geen tijd aan moeten besteden! Ik betaal toch voor goed internet?! Ik heb wel iets beters te doen.
Ik besloot me hier niet door te laten leiden.
En belde rustig en vriendelijk met de Nederlandse mevrouw van de klantendienst.
Mijn dag beter. Haar dag beter.
Want hoeveel heerlijker is het om je tijd te kunnen nemen voor de dingen?
Om misschien minder te moeten, en meer te genieten?
Meer te léven…?
Dit is één van mijn favoriete gedichten. Het is van Leonard Nolens.
Laat
Vertraag.
Vertraag.
Vertraag je stap.
Stap trager dan je hartslag vraagt.
Verlangzaam.
Verlangzaam.
Verlangzaam je verlangen
En verdwijn met mate.
Neem niet je tijd
En laat de tijd je nemen –
Laat.
Dus láát.
Laat de tijd je nemen.
Het leven speelt zich niet in de toekomst af.
Maar hier en nu. Recht voor je neus.
Geniet ervan. 🙂
Super Lotte!
Ik lees meestal je bijdragen en deze keer is het er een die op mijn lijf geschreven is. Dank je wel, ik zal hem inkaderen en vaak lezen
Fijn Liesbeth!! 🙂
Wat heerlijk weer. En wat zijn ze slim, die Zuid-Afrikanen. Hier in de stad kijk ik ook altijd met veel bewondering naar het fietstempo van bijvoorbeeld Sri Lankanen. Elke keer denk ik: ‘Ik wou dat ik zo door de stad fietste. Ik vind het bewonderenswaardig. Op zich lukt het me aardig om langzaam genoeg te fietsen – ik ben immers mindfulnesstrainer – maar toch is er vaak nog de neiging te versnellen. Voor wie? Geen idee. Ik hoef vaak niet eens ergens op tijd te zijn en toch ontpopt zich die neiging. Ook in de rij aan de kassa merk ik heel snel onrust als iemand voor me een praatje maakt of het om welke reden dan ook niet opschiet. Ook al heb ik officieel totaal geen haast en ken ik mezelf als iemand die graag langzaam en bewust leeft. Heel apart hoe die onrust/haast diep geworteld lijkt te zitten in onze systemen hier in het Westen.
Ik herinner me dat ik jaren geleden een week logeerde in Marokko, bij een gezin waarvan ik de twee kinderen met diabetes begeleidde. Ze woonden in een dorpje. Om de hoek was de bushalte. Er hing geen uurrooster. De bus komt ‘als God het wil’. Komt er eentje, prima. Komt er geen, ook prima. En moeten we naar de bank in de stad, dan trekken we daar een hele middag voor uit. Of ze open is? Geen idee. Is ze dat niet, dan komen we gewoon terug en nemen we de volgende dag opnieuw de bus, die ook dan komt… Juist. Haast? Misschien hadden ze er niet eens een woord voor.
Ik denk dat het loont onszelf eraan te herinneren dat het ook anders kan, dat we misschien een beetje ontspoord zijn en er op elk moment geoefend kan worden met andere mogelijkheden, ook al is het maar heel even en kost het wat moeite. Het loont!