Het verschil tussen erbij passen en erbij horen

If the goal is authenticity and they don’t like me, I’m okay. If the goal is being liked and they don’t like me, I’m in trouble.
(Brené brown, The gifts of imperfection, blz 54)

Tijdens het traject “Word kapitein op je eigen schip”, gaat het met mijn cliënten vaak over hoe eng het is om zichzelf te zijn.

Om op het werk uit te komen voor dingen die je niet weet.

Om dingen aan te kaarten die niet goed voelen.

Om gewoon stil te zijn in groep.

Om je mening te zeggen.

Om iets op je eigen manier te doen.

Je loopt namelijk een risico. Het risico om niet aanvaard te worden.

Om niet goed bevonden te worden. Om door de mand te vallen. Om veroordeeld te worden.

Dus wat doe je?

Je probeert je aan te passen.

Iemand te zijn die je niet bent.

Degene waarvan je denkt (hoopt) dat die acceptabel is.

Helaas neemt je onzekerheid daardoor niet af. Integendeel zelfs. Die wordt alleen maar sterker.

Je piekert erop los. Twijfelt over alles. Schaamt je voor wat je zei of net niet zei, wat je deed of net niet deed. Probeert wanhopig te bedenken hoe je jezelf kan verbeteren.

Om die persoon te zijn die geaccepteerd zal worden.

Onzekerheid wordt gevoed door je pogingen in het plaatje te passen.

Het neemt nooit af. Misschien heel even, als je kortstondig oordeelt dat het gelukt is.

Om dan weer toe te slaan. De volgende dag. Bij de volgende gelegenheid.

In het plaatje proberen passen is als dweilen met de kraan open. Je bent er nooit mee klaar.

Je wordt er doodmoe van. En verdrietig. Het voelt heel alleen om te doen alsof.

In het beste geval lukt het je, en word je geaccepteerd.

Maar voel je je ook geaccepteerd?

Heb je het gevoel dat je er écht bij hoort?

Wat is er dan nodig?

Hoe kan het tij keren?

Hoe kan je afkomen van die vervloekte onzekerheid?

Door het niet te proberen. 🙂

Door niet te proberen zelfzeker te zijn!

Door de strijd te staken.

De handdoek in de ring te gooien.

Te stoppen met iemand anders te zijn.

Dingen te zeggen die de bal mis slaan. Het niet te weten op het werk of in de opvoeding van je kinderen. Stil te zijn in groep. Uit te komen voor een mening die niet gedeeld wordt.

Rood te worden.

Over je woorden te struikelen.

Te zeggen dat je je zenuwachtig voelt.

Als je jezelf hier toestemming voor geeft.

(De toestemming om gewoon een mens te zijn dus, in feite.)

Dan stop je met erbij te willen passen.

En kan je erbij beginnen hóren.

Dan wordt het je doel om simpelweg uit te komen voor wie je bent.

En niet om oké bevonden te worden.

Als je dan ergens bij hoort, dan hoor je er ook écht bij.

Met alles erop en eraan.

Now I understand that in order to feel a true sense of belonging, I need to bring the real me to the table and that I can only do that if I’m practicing self-love. For years I thought it was the other way around: I’ll do whatever it takes to fit in, I’ll feel accepted, and that will make me like myself better.
Brené Brown, The gifts of imperfection, blz 77

Dus als je het niet weet.

Als je je onzeker voelt.

Zenuwachtig.

Of als het voor jou net anders is (lijkt) dan voor de anderen.

Doe dan niet alsof.

Toon jezelf.

Wees gewoon een mens.

Een imperfect mens.

Mag dat van jezelf?

En weet je wat er dan gebeurt?

Na een tijdje gaan mensen veel respect voor je krijgen.

Het is fijn om bij iemand te zijn die zichzelf accepteert.

Als je minder hard bent voor jezelf, ben je ook minder hard voor anderen.

En dat voelt veilig.

Veilig voor anderen om ook imperfect te zijn.

Om gewoon een mens te zijn.

Een mens onder de mensen.

Our sense of belonging can never be greater than our level of self-acceptance.
Brené Brown, The gifts of imperfection, blz 26