En dan waag je de sprong. Je beslist geen nieuwe job meer te zoeken omdat de tijd rijp is voor iets nieuws. Je wil doen wat je echt wil doen, en daar zelf over kunnen beslissen. Je wil daar al je aandacht op kunnen richten. Gedaan met concessies.

Dat was wat ik zeker wist, eind vorig jaar. En op 1 januari ging dit nieuwe hoofdstuk van mijn leven in. Ik popelde, vol verwachting en blij als een kind met deze grote speeltuin die voor me lag te blinken. Eindelijk zou ik doen waar ik al zo lang heimelijk van overtuigd was. En ik zou gedurende een jaar financieel ondersteund worden door de overheid. Niets kon de pret bederven.

Ik zag het dan ook helemaal voor me. In één rechte lijn zou ik op een succesvolle praktijk afstevenen. Mijn visie, missie, mijn niche, het zou allemaal heel snel duidelijk zijn. Dan bouw je gewoon de perfect gestroomlijnde website en kom je met je slim opgebouwde verhaal naar de buitenwereld. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn?

De waarheid haalde me helaas al vrij snel in :-). Toen ik twee maand en vele uren achter mijn laptop later nog steeds geen definitief verhaal klaar had, sloeg de stress toe. Waar bleef dat unieke verhaal?! Ik voelde me nog steeds een eenheidsworst-coach, wat ik rampzalig vond, want enkel door je te onderscheiden kon je slagen, toch? Ik zag de tijd van mijn waardevolle jaar wegtikken. Krampachtig probeerde ik het uit me geperst te krijgen.

Wat ik eigenlijk wilde was vaste grond onder mijn voeten, maar ik bleef voorlopig met mijn benen in de leegte spartelen. Mijn arme hoofd wist niet wat het moest bedenken om me te helpen. Structuur inbouwen, to do-lijstjes, uren dwangarbeid, veel zelfkritiek en gefoeter, me vergelijken met anderen… Alles om maar te komen tot een tastbaar concept, iets waar anderen geïnteresseerd op door zouden vragen, waarmee ik zou stralen in mijn eigenheid. Ik zette weliswaar kleine stapjes in de goede richting, maar merkte vaak als resultaat: stress, spanning en het gevoel niet goed genoeg bezig te zijn.

Ik kon dus niet echt genieten van mijn vrijheid. Zoveel zal ondertussen wel duidelijk zijn ;-). Iets in mij vond het gewoon te eng om zoveel vrijheid te hebben. Het wilde houvast. Zo kwam ik mezelf tegen. Enerzijds wilde ik wel vrijheid en mijn droom achterna. Jazeker, en anderzijds was er iets anders wat dit vervloekte. Iets wat houdt van zekerheid en voorspelbaarheid. Ik kan het mezelf niet kwalijk nemen.

Maar ik wilde verder. Ik wist namelijk dat er een andere manier was. Ik wist dat het net de kunst was om de controle wat los te laten. Toe te geven dat het ontdekken van je eigenheid een langzaam en organisch proces is. Dat het niet te forceren valt. Dat wist ik ergens wel, maar oeh wat is dat eng.

Ik heb toen ook besloten om niet langer van mezelf te verwachten dat ik dit proces in mijn dooie eentje zou aangaan, maar zocht iemand die me kon begeleiden en inspireren hierin. Die persoon vond ik.

Weet je, aan de ene kant bevinden zich in mij de rationele delen van mezelf: strategisch en logisch denken, zekerheid en structuur opzoeken, perfectionisme, de controle behouden, ten allen tijde willen weten waar ik mee bezig ben… Zij komen automatisch aanzetten van zodra een situatie nieuw en onzeker is, op hen kan ik rekenen! Ze willen me helpen, maar als ze te krampachtig zijn doen ze me isoleren in mijn hoofd.

En zal een kunstenaar ooit kunst voortbrengen enkel en alleen door op zijn hoofd beroep te doen? Ik realiseerde me dat het vormgeven van een bezielde praktijk ook een soort van kunst is.

Nu zet ik onzeker kleine stapjes in een domein dat nauwelijks ontgonnen is. Het is die andere kant, waar niet dezelfde zekerheden heersen die in mijn rationele helft te vinden zijn. Beetje bij beetje leer ik los te laten, en toe te staan dat ik mijn tijd en activiteiten meer invulling geef vanuit buikgevoel, creativiteit en intuïtie. Ik ken dit domein, maar heb er nooit echt op moeten bouwen. Ik weet eigenlijk niet hoe de grond daar onder mijn voeten voelt, aan die andere kant. Ik test het uit, zoals een peuter die zijn eerste stapjes zet op het zachte zand van een strand. Nog onzeker, is het geen drijfzand?

Zo zoek ik mijn weg. Mix ik de cocktail die mijn nieuwe leven vervulling kan geven. Een beetje houvast, wat perfectionisme en to do-lijstjes, maar ook een goede dosis humor, relativeringsvermogen, geduld en creativiteit. Een lekkere cocktail mix je niet in één twee drie. Telkens proberen, even proeven, iets meer van dit of iets minder van dat.

Ondernemerschap is een evenwichtsoefening. Leven is een evenwichtsoefening. Dat is mijn motto als coach, en ik ondervind het zelf opnieuw in levende lijve. Dat is wat ik wilde vertellen: Hoe verrijkend het is om in een situatie terecht te komen waarin al je alarmbellen afgaan, je in je angstige zelf doorschiet, en je de tijd neemt om te ontdekken wat er aan de hand is, en nieuwe wegen te onderzoeken.

Ook de meest enge sprongen in het diepe kan je op deze manier aan als mens. Met geduld, inzicht en hulp. Stap voor stap. Als een koorddanser :-).