Toen ik in Myanmar was, waren daar ook de kinderen. Zij horen erbij. Hun ouders zijn liefdevol en laten hen weer los. Ze krijgen op een heel natuurlijke manier een plekje in de wereld.
Die wereld mogen ze verkennen. Ze mogen vallen, en weer opstaan. Wereldwijs kijken ze uit hun oogjes. Ongecompliceerd en zeer dichtbij de realiteit van elke dag.
Zelden hoor je een kind huilen. Ze verwachten van het leven exact datgene wat er van het leven te verwachten valt. Niet meer en niet minder. Frustraties komen dan ook zelden voor. Tranen worden enkel vergoten bij reële pijn. Directe tranen van pijn of verdriet. Andere soorten tranen zijn gewoon geen optie.
De kinderen van Myanmar zijn geen prinsjes en prinsesjes. Ze krijgen geen voorkeursbehandeling, wel liefde en zorg. Ze horen er gewoon bij.
Mooi..een tekst over de kinderen van Myanmar….eenvoudig zonder franjes gewoon mooi … Net als de kinderen zelf allicht…eens een documentaire gezien over kinderen in Mongoolse steppe… Je vertolkt met je tekst net het gevoel dat ik toen ook had!
Kus voor de warmte.
Iñes