Over gordijnen, zelfliefde en het sneeuwbaleffect

Het is zondag. Late namiddag. We zijn net terug van een goedgevuld en intens weekend, en ik zit op de grond in de living het nieuwe gordijntje op te meten dat ik wil naaien voor het raam naast onze voordeur.

Mijn vriend zegt verwonderd: “Amai, dat je daar nu nog aan begint!”

Ik antwoord glimlachend: “Ja, ik had mezelf afgevraagd: ‘Wat zou ik doen als ik zielsveel van mezelf hield?’ En het antwoord was: ‘Dat gordijntje maken’.”

Ik wilde al zeker 3 jaar van dat oubollige gordijntje af dat we overgeërfd hadden van de vorige eigenaars van ons huis. Al zeker 3 jaar stond het ofwel expliciet op één of ander to do-lijstje, of zeurde het op de achtergrond in mijn hoofd. Zeker als ik de ramen net gewassen had en het dus in mijn handen had gehad.

Het kwam er maar niet van.

En nu had ik het in mijn agenda gezet. Op zondagnamiddag. Als we thuis zouden zijn na dat weekendje weg.

De kans was redelijk groot dat het opnieuw uitgesteld zou worden. Want ik ken mezelf. Na zo’n vol weekend was het evengoed waarschijnlijk dat ik voor een boek in de zetel zou gekozen hebben.

Wat ook oké is. Als je moe bent, kan je beter rusten.

Hoewel, als ik in de zetel hang, ben ik toch ook vaak “eerder lui dan moe”… 😉

En nu kwam ik dus met deze verfrissende vraag die ik enkele weken geleden oppikte uit het boek “Love yourself” van Kamal Ravikant.

Wat zou ik doen als ik zielsveel van mezelf hield?

Ik was verrast door het antwoord. En door de energie die het met zich meebracht.

Als ik echt zielsveel van mezelf hield, dan zou ik nu dat gordijntje maken waar ik al jaren naar uitkeek.

Het heeft me nog geen 2 uur werk gekost. En nu hangt het er. Ik ben blij met het resultaat.

Ik heb de vraag de voorbije week nog een aantal keer aan mezelf gesteld.

De vraag heeft ervoor gezorgd dat ik na maanden inactiviteit aan deze blogpost ben begonnen.

De vraag zorgt ervoor dat ik doe wat ten diepste goed voor me is.

Soms is dat: kiezen voor rust terwijl mijn hoofd nog met to do-lijstjes zeurt.

Soms is dat: kiezen voor actie als ik de neiging zou hebben om het net uit te stellen.

Het antwoord is altijd goed.

Het is een vraag die de should’s en shouldn’ts van de innerlijke criticus, de piekeraar en de innerlijke pusher omzeilt.

En die rechtstreeks het hart aanspreekt.

In zijn boek geeft Kamal Ravikant nog meer praktische handvatten om radicaal voor zelfliefde te kiezen.

Want houden van jezelf is allesbehalve een egoïstische daad.

Houden van jezelf is verheffend.

Het mobiliseert en activeert.

Het maakt je vrijgeviger.

Vrijer.

Blijer.

Het maakt je een fijner mens.

Stralend.

Spontaan.

Connectief.

Je hebt meer te geven als je houdt van jezelf.

Omdat je minder bang bent om te verliezen.

Omdat je minder afhankelijk bent van de goedkeuring van anderen.

Je wordt rustiger, onbezorgder. Ruimer van hart en van geest.

Houden van jezelf is een revolutionaire daad.

Het zorgt voor een niet te overzien sneeuwbaleffect.

En sleurt vanalles met zich mee in zijn stralende kielzog.

Laten we daarom radicaal kiezen voor zelfliefde.

Zeg het, in je hoofd of hardop, tientallen keren per dag:

Ik hou van mezelf.

Ik hou van mezelf.

Ik hou van mezelf.

Tot je het gelooft.

En trakteer de wereld op de beste versie van jezelf.

Dit gedicht schreef Charlie Chaplin in 1959, op zijn 70ste verjaardag:

Toen ik van mezelf begon te houden,
zag ik in dat mijn onrust en emotioneel lijden signalen zijn,
dat ik niet leef in harmonie met mezelf.
Nu weet ik: dat is AUTHENTICITEIT.

Toen ik van mezelf begon te houden,
begreep ik hoeveel ik iemand kan kwetsen als ik plotseling verlangens opdring,
zelfs als ik wist dat de tijd er niet rijp voor was en de ander er niet klaar voor was,
zelfs als ik die ander was.
Nu weet ik: dat is RESPECT.

Toen ik van mezelf begon te houden,
verlangde ik niet langer naar een ander leven
en zag ik dat alles in de wereld om me heen een uitnodiging is om me te ontwikkelen.
Nu weet ik: dat is GROEI.

Toen ik van mezelf begon te houden,
begreep ik dat ik altijd op het juiste moment op de juiste plek ben
en dat alles gebeurt op precies het juiste moment.
Ik kan dus rustig zijn.
Nu weet ik: dat is ZELFVERTROUWEN.

Toen ik van mezelf begon te houden,
stopte ik om elke minuut te vullen en plannen voor de toekomst te maken.
Nu doe ik alleen dat waar ik blij van word, waar ik van houd en wat mijn hart laat zingen
op mijn eigen manier en in mijn eigen tempo.
Nu weet ik: dat is EENVOUD.

Toen ik van mezelf begon te houden,
heb ik me bevrijd van alles wat niet goed voor me was:
voeding, mensen, spullen, situaties en alles wat aan me trok, wat me weg leidde van mezelf.
Eerst noemde ik het “gezond egoïsme”.
Nu weet ik: dat is LIEFDE VOOR JEZELF.

Toen ik van mezelf begon te houden,
stopte ik met steeds mijn gelijk te willen halen
en sindsdien merk ik steeds vaker dat niets zwart of wit is.
Nu weet ik: dat is BESCHEIDENHEID.

Toen ik van mezelf begon te houden,
wilde ik niet langer in het verleden leven en me geen zorgen meer maken over de toekomst.
Nu leef ik alleen in het moment in het hier en nu, waarin alles gebeurt.
En ik noem dat: ZIJN.

Toen ik van mezelf begon te houden,
zag ik in dat mijn gedachten met me aan de haal kunnen gaan en me een naar gevoel kunnen geven. Maar toen ik mijn hart liet spreken, werd mijn geest een waardevolle bondgenoot.
Nu noem ik deze verbinding: DE WIJSHEID VAN HET HART.

Wanneer we van onszelf gaan houden,
hoeven we niet langer bang te zijn voor confrontaties met onszelf of met anderen.
Zelfs sterren botsen weleens en daaruit worden weer nieuwe werelden geboren.
Nu weet ik: dat is LEVEN.

Charlie Chaplin