Leven zonder GPS

In het oude China leefde een boer in een klein plattelandsdorpje. Zijn dorpsgenoten beschouwden hem als iemand in goeden doen, want hij had een zoon en bezat een paard om het land te bewerken.

Op een dag ging het paard ervandoor. Zijn buren en vrienden kwamen naar hem toe om hem te zeggen hoe erg ze het vonden en om hem te troosten. Maar de boer zei alleen maar: “Misschien wel, misschien niet!”

Een paar dagen later kwam het paard terug en bracht tien wilde paarden met zich mee. De buren en de vrienden vonden dat geweldig en kwamen hem gelukwensen met dat gelukkige toeval. Maar de boer zei alleen maar: “Misschien wel, misschien niet!”

De volgende dag probeerde de zoon van de boer een van de wilde paarden te temmen, maar het dier wierp hem af en de jongen brak zijn been. Daarop kwamen de buren en de vrienden weer en spraken hun medeleven uit over zoveel tegenspoed. Maar de boer zei alleen maar: “Misschien wel, misschien niet!”

Enkele dagen later kwamen militairen in het dorp om alle jonge mannen te rekruteren voor het leger. De zoon van de boer mocht echter thuisblijven, want iemand met een gebroken been konden ze niet gebruiken. “Wat een geluk heb jij!”, zeiden de buren en de vrienden weer tot de boer. Maar de boer zei alleen maar…

Twee keer kwam dit verhaaltje op mijn pad de voorbije maanden.

Ik denk er regelmatig aan terug.

Telkens als er iets in mij zich opspant, en denkt “Oh nee, ik hoop maar niet dat…” of “Stel je voor dat…” of “Dit moet absoluut lukken!”.

Dan denk ik:

Misschien wel, misschien niet.

Het doet me glimlachen, dit zinnetje.

Ik leun iets meer achterover.

Ben jij je ervan bewust?

Dat je denkt te weten hoe de dingen zouden moeten gaan?

Hoe je de tanden opeen klemt.

Je schrap zet tegen ongeplande wendingen?

In het klein.

En in het groot.

Waarom heeft mijn trein nu weer vertraging?

Nu mag ik absoluut geen corona krijgen, veel te veel werk!

Oei, ik heb deze maand minder aanmeldingen. Dat is niet goed…

De kampjes van de kinderen moeten doorgaan dit keer!

Ons bod op dit huis moet geaccepteerd worden!

Misschien wel, misschien niet…

Weet jij dan wat de toekomst brengt?

Weet jij wat er om de hoek schuilt?

Wie weet neem je de kinderen mee naar het park, omdat hun kampjes niet konden doorgaan, en ontmoet je daar iemand die jou vertelt over een nieuwe job. En je solliciteert en je hebt de job en je bent superblij!

Wie weet kom je net niet in die zware regenbui terecht omdat je trein vertraging had en je daardoor wat langer lekker binnen zit.

Wie weet komen er in de vrijgekomen tijd wel fantastisch creatieve ideeën in me op om mijn werk een nieuwe wending te geven.

Wie weet.

Misschien wel, misschien niet. 🙂

I’ve had a lot of worries in my life, most of which never happened.

Mark Twain

Hèhè.

Ik hoorde op de radio deze week over ons groeiende onvermogen om met controleverlies en onzekerheid om te gaan.

Als voorbeeld kwam het GPS-gebruik, waardoor we het niet meer gewend zijn om te verdwalen, de weg te moeten vragen en op onbekende wegen terecht te komen.

Ja, dat vond ik confronterend.

Ik verdwaal niet graag. Dat vind ik supereng.

Het liefst van al wil ik een GPS die mij doorheen het leven navigeert, en waardoor ik altijd mooi op het schermpje kan zien wat de volgende afslag wordt.

Wat mij te wachten staat.

En de zekerheid dat ik op de door mij gekozen bestemming aankom.

Maar zo werkt het niet natuurlijk.

In de kleine en de grote dingen. We zijn grotendeels overgeleverd.

Aan hoe de dingen gaan.

Wat eerst veelbelovend leek, kan uitdraaien op een teleurstelling.

Wat ons afschrikte, kan uiteindelijk een zegen blijken te zijn.

We weten het niet.

We weten helemaal niet zoveel.

En misschien maar goed ook?

Nieuwsgierigheid.

Verwondering.

Spontane ontmoetingen.

Verbinding.

Het leven is stukken magischer zonder GPS. 🙂

Daarom heb ik veel aan het verhaaltje over de Chinese boer en zijn wijsheid.

Misschien wel, misschien niet.

Wacht maar af, we zullen zien.

🙂