We waren op de terugweg naar huis.  Na 2 weken kamperen in Frankrijk.

Ik zat naast mijn vriend die reed. Keek uit het raam.

Voelde me een beetje onrustig.

Ik wilde helemaal niet terug naar huis. Ik wilde daar niet zitten, rijdend door een landschap dat steeds platter werd en minder groen.

In mijn hoofd maalden allerlei gedachten. Over werk. Over thuis. Over mezelf.

Dat heb je soms aan het eind van een vakantie.

En plots kwam er een besluit in me op:

Hier wil ik zijn.

Rust.

Het is me beginnen opvallen hoe vaak ik vecht tegen wat er is.

Als ik mijn mails beantwoord en eigenlijk denk: “ik heb wel iets beters te doen”.

Als ik me ’s avonds moe voel en denk: “ik wou dat ik me fit voelde, zodat ik nog iets van mijn avond zou maken”.

Als ik een volle agenda heb en denk: “ik verlang naar rust”.

Als ik een lege agenda heb en denk: “waar blijven de cliënten?!”.

Als mijn lief een slecht humeur heeft en ik denk: “hij verpest mijn dag”.

Als het regent en ik denk: “dju, net in het weekend”.

Als ik de was ophang en denk: “waarom moet ik dat altijd doen?”.

Als de rij in de supermarkt te lang is.

Weet je wat deze houding veroorzaakt in mezelf?

Spanning.

Onrust.

Frustratie.

Die dag in de auto besefte ik plots hoe zinloos het was me te verzetten tegen de situatie.

En toen gaf ik me over.

Hier wil ik zijn.

Heb je ooit al eens ervaren dat het helemaal stil en vredig voelt in jezelf?

Dat het gekwebbel ophoudt in je hoofd?

Dat je je rustig en verbonden voelt met de situatie waarin je je bevindt?

Het is je vast al eens overkomen.

Terwijl je keek naar een prachtige zonsondergang misschien.

Omdat alles in jezelf daar wilde zijn.

Je was één met het moment.

Er was geen frictie.

Het leven was even helemaal oké.

En een paar tellen later dacht je misschien: Getver, hier zitten veel muggen!

En weg was het vredige gevoel :-).

Een uurtje later stonden we op een parking van een groot tankstation in Luxemburg waar wij, net als iedereen, nog even snel profiteerden van de lage brandstofprijzen. Ik wachtte naast de auto op mijn vriend die in de winkel ging kijken of ze koelvloeistof verkochten.

Mensen liepen af en aan, kwamen buiten met gigantische hoeveelheden tabak. Boven was er een terras van een grote fastfoodketen. Een moeder sleepte haar huilende kind mee. Twee zwaar opgemaakte meisjes stapten uit hun auto.

Ik keek. Ik wachtte. Ik dacht: Hier wil ik zijn.

Niet omdat het daar zo fijn vertoeven was.

Nee, omdat ik er nu eenmaal was.

Daarom wilde ik er zijn.

Ik vond het best een vriendelijke plek eigenlijk.

Je krijgt wat je verwacht te krijgen.

Dus hoewel die vredige stemming je zomaar kan overvallen, hoef je niet te wachten op een prachtige zonsondergang of andere ideale omstandigheden om je vanbinnen rustig en vredig te kunnen voelen.

Ik ontdekte dat ik dat knopje ook eigenhandig kan omzetten.

Door gewoon te besluiten:

Hier wil ik zijn. Dit wil ik. Met alles erop en eraan.

Dan verstomt het verzet. En als het verzet verstomt, wordt het rustig.

Let er maar eens op.

Give it a try :-).