Over bevestigingsdrang en de weg terug naar huis

Tijdens één van de sessies met mijn perfectionismecoach bespraken we wat er al was veranderd in mijn manier van denken, doen en voelen en wat niet. Wat nog niet was veranderd leek zich voornamelijk voor te doen in het contact met anderen.

Eén van de symptomen van perfectionisme wordt “bevestigingsdrang” genoemd.

In mijn geval: Anderen tevreden willen houden. Conflict vermijden. Onzeker worden bij kritiek. Gevoelens van schaamte als ik fouten maak.

Tijdens zo’n OCP-sessie (perfectionismecoaching) wordt er niet te veel gesproken óver de dingen en waar ze vandaan komen. De coach gaat rechtstreeks aan de slag met dat deel in de persoon dat het patroon van perfectionisme aanstuurt en waar ook de sleutel tot verandering ligt.

Hij gaat er letterlijk mee in gesprek.

Klinkt misschien gek. Maar gaat heel natuurlijk.

Dus vroeg mijn coach aan dat deel in mij waarom het zo hardnekkig volhield mij als een marionet aan te sturen in het anderen tevreden houden, onzeker voelen bij kritiek en conflict vermijden.

“Omdat ik wil dat ze erbij hoort”, was het antwoord.

Toen vroeg hij: “En bij wie is het het allerbelangrijkste dat ze hoort?”

Het werd even stil.

“Bij zichzelf”, fluisterde het.

…

Dat raakte me.

…

Ken je het werk van Brené Brown?

Ze doet wetenschappelijk onderzoek naar fenomenen als kwetsbaarheid, moed, authenticiteit en schaamte.

En daarover heeft ze zeer inspirerende (vind ik toch) boeken geschreven zoals “De kracht van kwetsbaarheid” en “De moed van imperfectie”.

Je snapt waarschijnlijk al waar ze voor pleit.

Voor het niet langer doen alsof.

Het loslaten van wie je denkt te moeten zijn.

Voor het omarmen van imperfectie.

En daarvoor uitkomen.

Omdat we dat allemaal met elkaar gemeen hebben.

In gesprek met dat bange deel in mij dat zo hard werkt om ervoor te zorgen dat ik bij anderen hoor en dus geen fouten maak, kwamen we hier ook op uit:

Het ultieme thuiskomen vind je niet in het dag in dag uit streven om erbij te horen.

Dat vind je door bij jezelf te horen.

Dat zag dat sturende deel in mij zelf ook in. Uiteindelijk.

En kan het zijn oude jasje afwerpen.

Zo veranderen er dingen. Van binnenuit.

Als je bij jezelf hoort, dan ben je vrij.

Vrij om connectie te maken met anderen. Vrij om je grenzen te stellen. Vrij om te zeggen hoe iets voor jou is. Vrij om kwetsbaar en imperfect te zijn.

Want je hoort bij jezelf. En dat is genoeg.

Brené Brown stelt voor om elke dag via de spiegel tegen jezelf te zeggen:

Ik ben genoeg.

Mijn eigen OCP-coach gaf me dezelfde tip: Kijk elke dag in je eigen ogen en stuur jezelf alle liefde die je kan sturen. Laat jezelf weten dat je van jezelf houdt. Dat je jezelf graag ziet.

Dat je genoeg bent.

Misschien herken jij je in dit verhaal? Een verhaal dat ik met je deel en met nog heel veel mensen.

Een verhaal dat begon toen je ooit als kind je natuurlijke zelfvertrouwen kwijtraakte dat je helemaal oké was zoals je was. En je je begon aan te passen. Om erbij te horen.

Wil je daar graag verder mee aan de slag?

Dat kan via perfectionismecoaching.

Lees er meer over op mijn website en contacteer me gerust voor een gratis verkennend gesprek.