Toen we vorige week vrijdag op de terugrit waren van onze vakantie in Slovenië stond plots de temperatuur van de auto in het rood. Na uren wachten op de takeldienst kwam het verdict: de auto zou pas na het weekend hersteld kunnen worden.

Totaal onverwachts waren we dus veroordeeld tot een extra verblijf in Oostenrijk. Ik geef toe: we hadden het slechter kunnen treffen, want Europ Assistance zorgde voor ons en we waren in een prachtige streek beland.

Je zou denken: een paar dagen extra vakantie, leuk! Geniet ervan!

Dat dacht ik ook bij mezelf, keer op keer. “Komaan, geniet ervan!” Er was immers toch niets aan te doen.

Maar nee hoor, echt als vakantie voelde het niet meer. In mij huisde sinds het verdict van de garage een vage onrust: Zal de auto wel hersteld raken begin volgende week? Zal ik de afspraken met mijn cliënten vlot kunnen verzetten? Ik had eigenlijk andere plannen…

Ik heb zo’n kantje in mezelf dat het fijn vindt als de dingen gaan zoals gepland :-). Onzekerheid vindt die maar niks! Dus die roerde zich nu.

Hoewel de streek even prachtig was, het gezelschap nog steeds even fijn en ik getrakteerd werd op al deze extra weldaad, moest de genieter in mij, die twee weken lang vrij spel had gehad, toch plaats afstaan aan haar ongeruste broertje.

In mijn zelftest die peilt in hoeverre je aan het roer van je eigen leven staat is de volgende stelling opgenomen:

Ik ga op een gepaste manier om met mijn angst, onzekerheid en andere moeilijke emoties, en laat me er niet zomaar door meesleuren.

Ahum.

Ik wilde die onrust natuurlijk niet! Ik wist namelijk dat alles gewoon goed zou komen. Hoe stom ik het van mezelf ook vond dat ik me zo voelde, wijken deed het natuurlijk niet.

Ik kon niet anders dan het erbij nemen.

Als je aan het roer van je eigen leven wil staan, dan betekent dat niet dat je kunt kiezen hoe je je voelt.

Situaties triggeren nu eenmaal gevoelens. Dat is zo en zal altijd zo blijven.

Maar naarmate je meer kapitein wordt op je eigen schip, word je bewuster en laat je je minder blindelings bepalen door die gevoelens.

De onrust die in me leefde heeft mijn weekend in Oostenrijk daardoor gelukkig niet kunnen verpesten. Hij was gewoon daar, net zoals het genieten van de prachtige omgeving er ook was.

Soms was het ene sterker, soms het andere.

Als kapitein op mijn eigen schip probeerde ik niet te streng te zijn voor mezelf. Ik weet nu eenmaal graag waar ik aan toe ben en dat was nu even niet zo. Dat ik dat lastig vond, was dus eigenlijk heel normaal.

Anderzijds probeerde ik mijn onrust ook niet te voeden als die me dreigde mee te sleuren in gepieker en me net te focussen op de mooie dingen.

Zo probeerde ik het roer toch zelf in handen te houden, met de onrust dichtbij me als een onzeker kind dat de steun van een volwassene nodig heeft.

Valt het op dat ik drie maal zeg “probeerde ik” ;-)?

Afdrijven hoort erbij…

Navigatiekunst noem ik dat. Het leven brengt je soms (of regelmatig) in woelige wateren. Als je leert te navigeren, en het roer telkens terug liefdevol overneemt van de bezorgde, boze, achterdochtige of verdrietige gevoelens, dan kan je zo goed en zo kwaad als je kan je koers proberen aan te houden.

Stuur ze niet weg. Maar stuur wel zelf. 🙂

PS: Ondertussen ben ik veilig en wel weer thuis. Alles is uiteraard goed gekomen. Ik ben weer gerust, voor even ;-).