Afgelopen weekend herinnerde een vriendin me aan een gedicht dat ik enkele jaren geleden aan de muur in mijn slaapkamer had hangen, en dat op dit moment opnieuw zeer toepasselijk bleek.

Het is een fragment uit een gedicht van Rainer Maria Rilke:

In die tijd worstelde ik met verwarring, verdriet en angst, en had vele vraagtekens bij het feit dat ik enkele maanden ervoor zelf de relatie met mijn toenmalige vriend had beëindigd.

Dit gedicht las ik elke morgen voor ik opstond, om mezelf aan te moedigen geduld te hebben. Hoe lastig ik het ook vond die gevoelens en twijfels te moeten verdragen, een plantje groeit niet sneller door eraan te trekken. Het heeft eigenlijk gewoon wat water en licht nodig.

Dus nam ik de verwarring en vragen die ik had mee doorheen mijn dagen. De aandacht en de tijd heelden de pijn. Mijn gevoelens en de gedachten erover, de gesprekken en ontmoetingen brachten beetje bij beetje de antwoorden die ik zocht.

Achteraf zie je dat dan zo helder natuurlijk. Op het moment zelf is het allemaal iets mistiger ;-).

Af en toe gebeuren er in een mensenleven dingen waardoor je je even geen raad meer weet. Als jij net zo bent als ik, dan wil je waarschijnlijk liefst zo snel mogelijk een oplossing. Sommige gevoelens zijn nu eenmaal lastig uit te houden.

Ook ik vind het nog steeds een pittige les om te leren.

Een andere vriendin had het vorige week over de cyclus van onze seizoenen.

Welk seizoen het in het echt ook is, ook wij kennen die cyclus. Soms is het gewoon herfst in ons.

Tijd om te voelen. Tijd om stil te staan. Tijd om steun en inspiratie te zoeken.

Tijd om niet te veel te willen.

Tijd om de vragen te leven.

En dan kondigt de lente zich vanzelf weer aan, vroeg of laat. Met nieuwe ideeën, nieuwe energie en nieuwe antwoorden.

In welk seizoen zit jij momenteel?

Ik wens mezelf bonte herfstkleuren tegen een zomers decor :-).