Over hoe bepaalde mijlpalen je tot stilstand kunnen doen komen, je recht in je eigen ogen laten kijken en je bewuste keuzes doen maken.

Het zal zo’n maand of 4 geleden zijn. Ik voelde me onrustig worden bij het idee de grens van de 30 te overschrijden en nog steeds geen huis gekocht te hebben, nog geen kind gekregen, geen vaste baan waar ik helemaal voor wil gaan, zelfs geen duidelijk idee van waar te willen blijven wonen. Zeer atypisch concludeerde ik, als ik zo om me heen keek en leeftijdsgenoten zich zag settelen. Er moest wel echt iets mis met me zijn!

Wat is het in me dat me deze dingen influistert, dat me het gevoel geeft dat er iets heel erg mis is met me als ik hier niet snel werk van maak?! Als je merkt dat het merendeel van de mensen stappen zet die de maatschappij ook nog eens toejuicht, dan is hiervan afwijken best wel spannend. Want wie of wat vormt dan je referentiekader? Binnenin mij ontstond een spanningsveld tussen een deel dat mij het liefst in het rijtje mee zag lopen, en een ander deel dat erin durfde te vertrouwen dat je referentiekader enkel binnenin jezelf te vinden is.

Het grappige is dat ook alles om me heen ging meewerken om dit vertrouwen te doen groeien. Vaste verworvenheden werden in vraag gesteld, ik ontmoette inspirerende mensen en kreeg zomaar kansen in de schoot geworpen om mijn dromen vorm te geven.

Hoe dichter ik de 30 naderde, hoe meer ik ging beseffen dat ik niet wil dat 30 worden iets te maken heeft met zogezegde zaakjes die je op orde zou moeten hebben. Maar dat ik dit nieuwe mooie getal in wil gaan met de intentie mijn eigen buikgevoel als referentiekader te beschouwen, en zo nodig verder een atypisch leven te leiden, geheel in lijn met wat op mijn lijf geschreven is.

Vandaag is het eindelijk zover en ik bruis van enthousiasme mijn eigen atypische weg te mogen vervolgen!